Een week Bosnië DEEL I

Op Schiphol ging alles voorspoedig, voor ik het wist zat ik in het vliegtuig met bestemming Split, Kroatië. De kist kwam op tijd aan uit split, maar we vertrokken met enige vertraging aangezien handige Harry van het onderhoudsteam het logboek meegenomen had dat aan boord MOET zijn. Na een uurtje of twee vliegen werd de daling ingezet en langzaam maar zeker zag ik de Adriatische zee onder mij langs gaan, wat een prachtig gezicht. De landing was een stevige maar gelukkig deden de remmen wat ze moesten doen. De trappen werden voor en achter aangekoppeld en de deuren, teneinde het vliegtuig te kunnen verlaten, gingen open. Toen ik naar buiten stapte viel ik bijna het vliegtuig weer in. In Amsterdam was het 13 graden toen ik weg ging en op de luchthaven in Split maar liefst 35. Ik heb onderaan de trap dan ook maar snel mijn fleece vest uitgetrokken :-))
Anton had een sms gestuurd dat hij buiten stond te wachten. Mijn koffer, welke er met de snelheid van het licht was, opgepakt en door de deuren en ja hoor.... daar stond Toon met de camera in de aanslag en daarna wijd open armen, blij dat ik er was. 

Voordat ik arriveerde hadden we overlegd dat we na mijn aankomst Split zouden gaan bekijken aangezien we die kant niet meer op zouden komen. In wijsheid besloten we in plaats van in de hete stad rond te gaan banjeren, naar het strand te vertrekken waar Anton net vandaan kwam en onze gastheer en vrouw nog lagen.
Op naar Baška Voda. De trip erheen per auto was prachtig, we reden over de mooie kustweg langs de Adriatische zee en ik kwam ogen tekort. Op het strand aangekomen was de begroeting meer dan hartelijk. Izet spreekt Nederlands aangezien hij als vluchteling naar Nederland kwam en hier woonde en werkte in de negentiger jaren en Ramiza spreekt wat Engels. Om 20.00 uur zijn we richting Livno, waar Izet en Ramiza wonen, gegaan. Koffer naar boven en de kennismaking voortgezet genietend van een glaasje rode wijn. Ik heb heerlijk geslapen de eerste nacht, het is totaal niet warm in huis door de goede isolatie. Izet heeft het huis, nadat het oude aan gort geschoten was in de oorlog, weer eigenhandig opgebouwd. Het was vroeg dag zondagochtend want we gingen opnieuw naar het strand en dan moet je om 7 uur de deur uit zijn. Om een goede plek op het strand te hebben zou je denken maar nee! Als je niet zo vroeg weggaat sta je uren aan de grens met Kroatië te wachten. Een overgang van niets, het gaat helemaal nergens over maar de beambten daar kunnen heel vervelend zijn. Het ging soepeltjes en in Kroatië op de kustweg stopte Izet zijn Mercedes om mij de gelegenheid te geven eens goed te kijken en wat foto's te maken.

Het beviel mij uitermate aan het strand, heerlijk die droge warmte op mijn lijf, al dat vocht en kilheid in ons Hollandse landje is niet zo goed voor mijn reumatiek.We hebben wederom tot 's avonds genoten van zon, zee en gezelligheid. Bij thuiskomst verdween onze gastvrouw naar de keuken en ging daar nog een complete maaltijd koken. Toen ik aanbood om te helpen (tafel dekken) werd mij gemeld dat gasten niets doen. Dat verandert deze week nog wel dacht ik bij mezelf :-)).

Maandag was het weer vroeg opstaan want Anton en ik hadden de planning voor de week rond en Dubrovnik stond op de agenda. Dubrovnik is de grootste stad in het zuidelijke deel van Kroatië. De stad wordt vaak de Parel van de Adriatische zee genoemd. Het historische centrum van de stad staat in zijn geheel op de werelderfgoedlijst van de UNESCO. We kregen van Ramiza een koeltas mee met daarin allerhande lekkers. Na een uurtje rijden een stop gemaakt om een bakje koffie (wat we ook meekregen) te drinken en tegelijkertijd een sanitaire stop te doen. Nadat we de versnaperingen op hadden loop ik naar het toiletgebouw en laat, in de daarvoor bestemde ruimte, mijn broek zakken om PLOEP te horen. Ik draai mij om doe een graai in de toiletpot en viste daar nog net mijn Samsung S6 uit voordat deze in het riool verdween. Ik was totaal vergeten dat deze in mijn achterzak zat. Het ding meteen afgedroogd aan toiletpapier, mijn broek, mijn shirt en alles wat ik maar vinden kon. DOOD ALS EEN DODO. Bij de auto aangekomen verhaalde ik mijn pech aan Anton en we vervolgden onze weg. De telefoon legde ik voor de voorruit zodat de warmte wellicht voor droogte in het apparaat zou zorgen. In de stad aangekomen hadden we al snel de parkeergarage gevonden en gewapend met mijn rugzak, water en een kapotte telefoon begonnen we vol goede moed aan de wandeling naar de oude stad. Daar aangekomen bleek dat je 126.000 trappen of zo af moest om de oude stad in te komen. Dat is op zich geen probleem maar wat neergaat moet ook weer omhoog in de regel. Ik voorzag hier een grote uitdaging maar bedacht mij dat ik voor zulke schoonheid het best een dag op de heupen mocht hebben. Bij de stadspoort aangekomen bewonderden we inderdaad de schoonheid en liepen er onderdoor. De schrik sloeg om ons het hart, je kon over de koppen lopen in de hele smalle straatjes die vooral gevuld waren met winkeltjes, veel te commercieel voor ons beiden. We besloten de Kathedraal in te gaan, kaarsjes aansteken en de schoonheid ervan bewonderen en dan naar de haven te lopen. Daar zou in ieder geval wat wind staan want het was in het centrum denk ik een graad of 43. Gelukkig genoeg gelegenheden waar je de waterfles bij kon vullen. De kathedraal is inderdaad prachtig en daar was het ook niet echt druk dus we konden alles goed bekijken. Hop, een paar trappen op van het fort richting haven. Daar heerlijk een poosje bootjes, kajakkers en andere vaartuigen bekeken en intussen overlegd samen wat wijsheid zou zijn. Anton had een lumineus idee. We rijden weg uit Dubrovnik richting Livno maar vermijden de snelwegen en gaan door het binnenland. Vol goede moed vatte ik de tocht richting de vermaledijde trappen en vatte de beklimming aan. Met de nodige tussenstops en een paar krakende heupen de top bereikt. De terugtocht was prachtig en voerde ons langs allerlei soorten wegen en plaatsen. Van provinciale wegen tot tractorpaadjes en je zou voorlopig niet thuis zijn als tomtom je niet vertelde waar je heen moest. Het weer was goed, het gezelschap ook, het verse fruit wat we onderweg bij een stalletje kochten heerlijk dus behalve de niet werkende telefoon en een aftands paar knieën en heupen was het een feestje. Thuis gekomen even gebeld via de telefoon van Anton om te vragen naar de polisvoorwaarden van mijn verzekering, waterschade is gelukkig gedekt.

Dinsdag, ik had dit al tegen Anton gezegd, hield ik een rustdag. Een dergelijk uitje met al die trappen is zo'n aanslag op mijn lijf dat ik daar een dag van bij moet komen. Nu zeker want woensdag stond Sarajevo op het programma en donderdag wel 4 verschillende bestemmingen. Dinsdag waren we allemaal toch vroeg op, het was namelijk einde Ramadan. Izet is atheïst en Ramiza moslima, die overigens gewoon in een bikini op het strand ligt. De telefoon heeft de hele ochtend, niet stil gestaan en haar handen ook niet. Van alles en nog iets werd er gekookt en gebakken.                

Op de bovenste foto is Ramiza het gerecht waarvan ik de naam vergeten ben aan het maken. Lagen deeg met een walnoten, honing en andere ingrediënten erin. 
Verder natuurlijk Baklava en een cake met een soort van banketbakkersroom erin.
Baklava uit de winkel lust ik het niet maar deze, aan proeven ontkwam ik niet, was erg lekker. Wel zoet uiteraard.

Aan het einde van de ochtend verdween Izet naar zijn bijen die wat onderhoud nodig hadden, Anton ging naar de wei om zijn boek heerlijk in het zonnetje uit te lezen en nadat ik Ramiza geholpen had met stofzuigen ging zij een uurtje slapen. Ik ben even achter de laptop gaan zitten aangezien ik op mijn telefoon niets meer lezen en ontvangen kon. Iedereen happy zijn eigen ding te kunnen doen. Nadat we heerlijk hadden gegeten, iets met koolbladeren gevuld met rijst en vlees waar bijzondere (zoute) aardappels bij geserveerd werden werd het voor mij tijd mijn bed op te zoeken. Het plan was om 7 uur te vertrekken woensdag naar Sarajevo waar onder andere de tunnel of life op het programma stond en het oude stadsdeel. Anton en ik keken daar erg naar uit.

Het verslag daarvan staat in deel II.