A trip from hell

Donderdag 1 september was het dan zover, het moment van vertrek was aangebroken.

Aangezien ik niet precies wist hoeveel eventuele vertraging er zou zijn vanwege de veiligheidsmaatregelen maar op tijd vertrokken. ​Mijn vlucht, via Heathrow London stond gepland om 14.55 uur.

Aangekomen op Schiphol eerst mijn bagage gedropt bij British Airways en voor het derde jaar op rij had ik het voor elkaar, je mag 23 kilo meenemen.

Na het lozen van de bagage was het tijd voor lunch en dat at ik bij LEON Naturally Fastfood op Schiphol Plaza. Een kipburger koos ik. Ik nam een hap en...... proefde ouderwetse kip. Overheerlijk, een echte aanrader.
Na de lunch op naar de douane want je weet ook niet hoe druk het daar is maar het viel mee en om 13.00 uur had ik alle plichtplegingen achter mij en kon gaan tax-free shoppen.

De vlucht was op tijd en het boarden ging soepel net als de vlucht dus ik landde mooi op tijd op Heathrow. Bij customs aangekomen vroeg de dame: mag ik uw ESTA (visum voor de VS) zien want het systeem zegt dat u not approved bent. Ik schrok mij uit mijn verschoning, haalde het papier uit mijn reistas en gaf het haar. De dame moest gaan bellen en na een minuut of 10 bleek dat er een fout in het paspoortnummer zat. Je zou denken wanneer je het aanvraagt en je maakt een typefout, een 0 en een o) dat het proces stop gezet wordt maar nee dus. Op naar de customer service balie waar een alleraardigste dame van BA mij in haar systeem liet om een nieuwe ESTA aan te vragen. Dat is al een heel gedonder want de USA wil ALLES weten dus het duurt een half uur voor je door het formulier heen bent. Twee maal verdween het hele document en moesten we weer opnieuw beginnen. Een supervisor kwam erbij en hielp mee en ik zag de tijd, en dus ook mijn geplande vlucht aan mij voorbij trekken. Mijn WhatsApp ging in de tussentijd steeds af en het geluid stond nog aan dus klonk steeds: be quiet!! Ik werd dat op een gegeven moment beu en zei oh shut up waarop de 2 BA medewerkers over de balie lagen van het lachen. Na EEN UUR!!!! eindelijk een nieuw visum en een omboeking naar een vlucht die binnen anderhalf uur zou vertrekken en om 19.40 Amerikaanse tijd in Boston zou landen. Brian and Sue waren op de hoogte dus de schade, 1 1/2 uur vertraging, viel mee.

Ik had op mijn oorspronkelijke vlucht een stoel gekocht (22A) omdat ik zo snel mogelijk die kist uit wil zijn en RENNEN naar de douane. Rond dat tijdstip landen er zes 747 toestellen uit alle hoeken en gaten en als je te laat bent sta je 2 uur in de rij. De dame van BA kreeg mij aan de servicedesk niet verder vooraan dan 44A.
In het vliegtuig aangekomen legde ik aan een stewardess uit wat mijn uitdaging was en ik werd naar Christoff verwezen, de purser. Zodra ik van de flight deck hoor dat het boarden klaar is..... oh daar heb je ze al! Blijf staan, verroer je niet ik ga de papieren halen. De man werpt een blik en zegt: kom mee. Ik kreeg een mooi gangpad plaatsje (23D) met rechts 3 lege stoelen naast mij. YIPPIE dat wordt na de maaltijd gestrekt gaan dacht ik.

Links van mij zat een opa en oma met kleindochter uit India. De man belde en riep tegen de purser dat hij de luchttoevoer aan moest zetten want hij kreeg geen adem. Dadelijk met taxiing komt dat goed liet de purser weten. Vervolgens zie ik de man grauw worden en hij legt zijn ontbijt en lunch op zijn schoot en door het gangpad. Ik vlieg uit mijn stoel en haal versterking. De man wordt meegenomen naar de pantry voor een schoonmaakbeurt en ik bied oma mijn disposable washandjes aan. Oma wordt ook opgehaald en het meiske van een jaar of 8 bleef rustig in haar stoel zitten. Ze sprak geen Engels dus ik kon behalve wat handgebaren helemaal niets. De ambulance kwam langszij, en alle drie gingen ze van boord. De crew van BA was al begonnen met het reinigen, stoelen werden gesloopt en het tapijt gedept en bestrooid met een of ander poeder. Hier kwam Christoff weer en vroeg aan allen die rond het 'getroffen gebied' zaten of ze wilden verhuizen naar een andere plaats in het vliegtuig vanwege de eventuele stank die op zou kunnen treden als we in de lucht waren. 5 mensen wilden verhuizen waarvan er 2 naast mij kwamen te zitten.
Dan kan de zieke wel van boord zijn maar dat moet ook nog de bagage die ze bij zich hebben van boord, zoek dat maar eens op in een kwartiertje. Uiteindelijk vertrokken we pas om 20.30 uur. Verwachtte aankomst in Boston 22.00 uur. Arme Brian and Sue die de hele dag hadden gewerkt en dit de volgende dag ook weer moesten.

De stewardess kwam met haar kar vol goodies. What would you like to drink Madam vroeg ze me en ik zei ALCOHOL!! Ze lachte en zei dat ze ook een stief wijntje na haar dienst zou nemen. Wil je 2 flesjes vroeg ze en ik zei welja meid, doe eens gek :-)
Het eten werd uitgeserveerd, keuze uit vegetarische pasta of kip met rijst.

Het was heerlijk hoor, pasta-pesto salade vooraf kip tandoori of iets dergelijks, een broodje een chocoladetoetje waar ik voor bedank een heerlijke beker water en wijn.
Nadat ik het achter de knopen had, net als de koffie die geserveerd werd dacht ik: kom, of ik nu rechts van de bende zit of ervoor zal ook niets uitmaken want dat rijtje was leeg. Gevraagd of ik daar mijn lijf neer mocht leggen en dat mocht. Op het moment dat ik mijn gaatje lichtte van mijn stoel dook de dame uit Maine ook over haar zijkant en ging plat. Mooi! Iedereen happy. Ik heb toch 2 uurtjes geslapen en dan schiet het allemaal lekker op dus voor ik het wist stond de kist aan de grond.

Rap het vliegtuig uit.... hard doorlopen naar de douane en ik was direct aan de beurt. De beambte was, zoals ze meestal zijn, kort van stof maar had weinig vragen maar er stond een A op mijn formulier en vreesde het ergste. Met Esmee had ik lintjes aan mijn koffer gedaan want een foute koffer meenemen doe je maar 1 x en het ding rolde rap van de band. Bij de uitgang werd ik zoals ik al dacht naar links verordonneerd voor extra controle. Een wat oudere man wenkte mij. Ik gaf hem het formulier, wat ik naar waarheid had ingevuld, en hij vroeg me of ik etenswaren bij me had. Hollandse kaas antwoordde ik. De koffers gingen door de scanner hij gaf mij het formulier terug en zei: ga maar gauw and have a nice stay.

In de hal stonden een uitgeputte Brian and Sue te wachten. Ik kreeg een dikke knuffel en de woorden: never again travel on a weekday :-) ​Om 12.30 uur waren we thuis en om 3.00 uur lag ik in bed. TE moe om te slapen. Een uurtje en dat was het.

Ik ben er, in 1 stuk met al mijn bagage dus het feest is al begonnen. TOT BLOGS!