Telefonisch drama in Bosnië

Aangezien ik mijn blog over schoonheid en pracht van 7 juli niet met telefoondrama wil 'vervuilen' hierover maar even een apart artikeltje.
Zoals ik meldde kocht ik in Pravic een nieuwe telefoon, een Samsung J5. Helemaal happy, het ding deed wat het moest doen dus ik blij.

                         
Donderdag 7 juli gingen we naar onder andere Mostar, een bestemming waar ik erg naar uitkeek. We waren met zes dus dat betekent 2 auto's. Izet, Ramiza met Dinkel en Sabientje in de Mercedes en Anton en ik heerlijk in de Citroën.

Een aantal kilometers voor Mostar rijdt Izet een parkeerplaats op en voor ik het weet staat Dinkel aan mijn autodeur te trekken, hij moest bij ons achterin de auto. Bang dat we Mostar anders niet konden vinden. Toon en ik waren hogelijk verbaasd want we karren toch achter de Mercedes aan, niets aan de hand? Annieweg, ik uit de auto Dinkel achterin deur dicht en rijden maar. Toen we nabij Mostar kwamen en ik een foto van de stad van bovenaf wilde maken ging dat niet want mijn telefoon lag onder de stoel dacht ik. Voor de zekerheid mijn rugtas nog overhoop gehaald maar nee. Aangekomen op de parkeerplaats bleek het toestel ook niet onder de voorstoel te liggen. De enige plek waar het kon zijn was.... juist op de parkeerplaats uit de auto gevallen en ik heb niets gemerkt. Anton was zeer resoluut, draaide de Citroën om en zei: kom we gaan terug. Izet ging mee. De rest ging vast de stad in voor koffie en wellicht iets eten.

Na op de parkeerplaats te zijn aangekomen sprong ik uit de auto want ik zag iets liggen maar het bleek een leeg pakje sigaretten te zijn. BUMMER!!!
Tegenover de parkeerplaats was een restaurant gevestigd en een van de obers kwam naar buiten. Telefon? en ik knikte. Hij vertelde een verhaal aan Izet waar ik uiteraard geen touw aan kon vastknopen. Izet vertelde dat een jongen de telefoon had gevonden en het naar het politiebureau ging brengen. Ik dacht YEAH RIGHT! Allemaal weer in de auto, nog 20 km verder terug landinwaarts naar het politiebureau.

Daar aangekomen kreeg Anton eerst een standje omdat hij de auto ergens parkeerde waar hij niet mocht staan dus of hij maar wilde maken dat hij daar wegkwam. Terwijl de auto werd verzet gingen Izet en ik alvast naar binnen. De dienstdoende wachtcommandant, een wat oudere man, hoorde het verhaal van Izet aan en pleegde een telefoontje. We werden gevraagd in de wachtkamer te gaan zitten waar mensen gewoon zaten te roken, dat mag daar allemaal nog blijkbaar.

Ik liet iedereen wachten op een prachtige dag en daar voelde ik mij zo mogelijk nog slechter over dan over de verloren telefoon. Na een minuut of 10 vroeg ik Izet: waar wachten we eigenlijk op, wat zijn ze aan het doen? Izet wist dit echter ook niet en ik zei: ik ga hier niet de hele dag in een politiebureau zitten, ik bel de provider wel en laat de SIM kaart blokkeren. 
Juist op dat moment kwam er een man binnen, ik schat eind twintig, met zijn moeder en vanuit mijn ooghoek zie ik iets goudkleurig in zijn hand. Ik sprong op als door een wesp gestoken en liep de gang in. Van jou zei de blik in zijn ogen? Ik greep naar mijn hart en zei dat hij geen idee had hoe blij ik was en gaf hem drie dikke klapzoenen. De moeder glimlachte en de jongeman keek ietwat beduusd. Anton was zo scherp te vragen aan me: wil je hem nog iets geven en JA natuurlijk!
Al was het alleen maar voor de benzine want hij had ook die 20 kilometer afgelegd.
Hij wilde in de eerste instantie niets weten van de 20 mark maar we drongen nogal aan. Dolgelukkig was ik en wilde het pand verlaten maar... de wachtcommandant had nog een eitje met mij te pellen.

Hij wees op mijn telefoon en toen op mij en maakte met zijn arm een wegwerpbeweging. Wat bleek... Izet had de man verteld dat dit de tweede telefoon was die bijna naar de Galamiesein was en had zoiets van: je kunt het ding beter meteen weggooien. Izet lachen en ik ook als een boer met kiespijn. Echter, als we Izet niet bij ons hadden gehad waren we nooit op het politiebureau terecht gekomen.
In de auto op weg naar Mostar kwam alle spanning eruit en ik huilde als een kleuter.
Ik hoef jullie niet te vertellen dat er de hele dag aan mij werd gevraagd of ik mijn 'handy' had. :-)))) 

Ik blijf erbij wie goed doet, goed ontmoet. Begin dit jaar vond ik op Het Rond hier in Houten een mobiel. Na een berichtje op Facebook, de pagina Houten helpt elkaar, was de eigenaresse snel opgespoord en ze was toen net zo blij als ik op dat moment. NATUURLIJK bestaan er nog eerlijke mensen.

Het verslag van (de mooie dingen) die ik heb gezien donderdag 7 juli na dit dramatische begin volgt.

FIJNE WEEK ALLEMAAL!