Palliatieve zorg in Massachusetts

Zoals de meesten van jullie weten heb ik veel dierbare vrienden die in de VS wonen. De familie waar ik sinds 2000 kind aan huis ben woont in Massachusetts. Vorige week woensdag kreeg ik het verdrietige bericht dat oma Lucille (85) ongeneeslijk ziek is, een zeldzame vorm van alvleesklierkanker met uitzaaiingen in de lever. In het ziekenhuis werd de diagnose, op basis van bloedwaarden, bijgesteld van 3 maanden naar 3 weken. Ze was sinds een week of 2 opgenomen in een verpleeghuis nadat men een maagzweer, die bloedde, had verwijderd en toen was er niets te zien op de echo die men maakte en ook bleek niets uit de lab uitslagen.
Vier weken geleden reed ze nog auto, niemand bevat het huilde Brian, ze mag niet langer in het ziekenhuis blijven en zij (en wij) haten het verpleeghuis de zorg is er niet goed, wat moeten we nu? Wel vroeg ik, is het een optie hospice hulp in te schakelen en haar naar huis te halen? Daar had men al aan gedacht maar: de nurse komt maar 3 x per week, er kan een nurses aid in de ochtend komen om haar te wassen en een vrijwilliger voor als de familie er even uit moet en that's it.
Wij kunnen de rest van de verzorging niet aan, we are clueless, wil jij komen? Uiteraard that's what friends are for. Wanneer wil je me in MA hebben, vrijdag? GRAAG!
Woensdagavond mijn ticket geboekt, donderdag de afspraken die ik intussen had gemaakt in Nederland ( onder andere een bezoek aan tandarts - implantoloog en plastisch chirurg alsook de nachtdienst die ik donderdag in het hospice Houten zou draaien) afgezegd en mijn koffer weer ingepakt. Mijn vlucht vertrok vrijdagochtend om 11:00 am en vrijdagmiddag 4:00 pm lokale tijd stond ik op Logan International Airport in Boston, eigenlijk nog niet bevattend hoe, wat en waar ik was. Ik had mij ingesteld op een driemaands verblijf in Nederland maar soms loopt het anders!

​Wanneer ik weer naar Nederland kom weet niemand op dit moment, dat hangt af van de tijd die Lu rest. ​Gisteren was ze uitermate helder en het was de uitgelezen dag haar achterkleindochter voor de eerste keer te zien en vast te houden. Wat een bijzonder moment was dat en ik was dankbaar dat ik hier getuige van mocht zijn.
​Dat ze haar humor niet heeft verloren bleek toen ik haar oudste zoon, die intussen naast het bed zat, hallo knuffelde en de man die naast hem zat, ik kende hem niet, een hand gaf en mij voorstelde.
Lu trok zo hard aan mijn arm dat ik bijna IN bed belandde en zei: isn't he a cutie? and he is a single guy Missy!! GEWELDIG!
​
Uiteraard had ook ik het voorrecht Raegan Elisabeth Franco (14 dagen jong) te zien en vast te houden.

​Het wordt een bijzondere reis voor ons allemaal!

TOT BLOGS​