Terug in Nederland

De laatste week; mijn 'vakantie' week, het was een bijzondere. Maandag tot en met donderdag heb ik mij alleen maar bezig gehouden met fun things, met schrijven als hoofdmoot en daarnaast koken, wat nieuwe recepten uitgeprobeerd en heerlijk relaxen na het bijkomen van het schilderen der badkamer. Wat een waardeloze klus was dat zeg! Door de donkergroene kleur was ik bang dat het plafond naar beneden kwam tijdens 'het boodschappen' doen. Het plafond mocht wit, voor de muren had ik ook al een chique idee maar die moesten voorlopig nog groen blijven. Witkalk kent men daar niet, het is verf. Eerst 3 x primer erop voordat het dekte en daarna de kleur 'a bit of sugar' die ook in de slaapkamer is gebruikt. Het is tenminste een beetje lichter geworden maar nog steeds niet mijn ding!

Op dinsdagavond komt dad altijd eten. Voor mij is het altijd een traktatie, ik hou veel van dit bijzondere mens, hij is ook een klein beetje mijn pa geworden in de tussentijd. Verhalen heeft hij voldoende, vele ervan hoor ik voor de zoveelste keer maar dat is niet erg. Deze laatste dinsdag vertelde ik hem: volgende week moet je het alleen met Jeffrey doen, ik ben weg. 'Are you leaving this Sunday already? DAMN! that crept up on me'. Wel, ik heb nieuws voor je dad... it crept up on all of us!
Tijdens een van deze dinsdagavonden wandelden hij en Jeffrey over Memory Lane en hoorde ik een prachtig verhaal. Weet je nog JD, je was nog klein, zei dad, dat mam in het ziekenhuis lag en we elke dag eieren aten ( 's morgens roerei en 's avonds een omelet)  omdat ik niet kon koken? En 's avonds sliepen we met z'n allen in het grote bed want niemand wilde alleen zijn. Mam was de lijm die het gezin verbond blijkbaar.

Vaak vertelde hij me over het bijzonder mooie huwelijk dat ze hadden, high school sweethearts and best friends. Als ik thuis kwam, vertelde dad, en de voordeur achter mij sloot bestond er niets anders meer dan mijn gezin. Dat is ook het enige wat wij voor onze kinderen wilden, een gelukkig en stabiel huwelijk met je beste vriend(in). Ik voelde mij zeer vereerd dat dad tijdens een van onze ontbijtjes zei: 'you know Missy you look a lot like Shirley, she too always tried to give me a different outlook on things'. (Dad kan nogal opinionated zijn)

Jeffrey en ik zijn, al enige tijd geleden, geslaagd voor een schilderij voor in de vernieuwde slaapkamer. Ik had het nog niet gemeld dus voor de volledigheid doe ik dat nog maar dan. We vinden zelf dat we uitermate goed geslaagd zijn.

Ik schreef in mijn vorige weblog al over neef Derek die bij ThinkTank naar binnen was gelopen. Donderdagochtend kreeg ik een mail dat men mij erg graag wilde spreken alvorens ik naar Nederland vertrok, kon dat op vrijdagochtend om 9.30 am? Ja dat kon dus ik bevestigde mijn komst. Ik vervoegde mij in het gebouw in downtown Springfield. Het was een vruchtbaar gesprek en ook hier bleek: toeval bestaat niet. Heather (Training Director) had net een gesprek met Sandy (Digital Strategist) gehad over het feit dat deze te druk was en er 10 uur werk bleef liggen per week en ze zouden beiden nadenken over een oplossing. Diezelfde middag stapte Derek binnen met de vraag of er behoefte was aan een (voorlopig) vrijwilliger. JA DUS!! De mail die ik stuurde had ik voorzien van de twee aanbevelingen die ik had. Mijn voormalig collega had een aanbeveling geschreven waar ik helemaal stil van werd. Heather was erg blij deze te zien (mijn cv moet ik nog omzetten naar het Engels).

Afgesproken is dat ik in maart  een virtual class volg, dit is een pilot dus ik ben direct al gevraagd mijn feedback te geven, waardoor ik een beter idee krijg waar men binnen ThinkTank precies mee bezig is, met name over het project COPE (Cost of Poverty Experience) waar ik mij mee bezig ga houden. Zodra mijn plannen duidelijk zijn en ik heb een datum heb geef ik dit door en maken we afspraken om te gaan starten.
Wellicht is er een optie dat men het in een stageplaats giet waardoor ik op een ander visum kan vertrekken en langer dan drie maanden kan blijven.

Het hele visum 'gedoe' is nogal wat. Teneinde daar permanent te kunnen blijven zullen we moeten trouwen. Nu zijn we van trouwen allebei al geen voorstander,  maar het dan ook nog eens opgelegd krijgen? Vandaar ook mijn drie maanden hier, apart van elkaar dingen op een rij zetten en dan knopen doorhakken. All in good time, wordt vervolgd dus.

Vrijdagmiddag hadden we een uitvaart. Ruth, de oma van Derek overleed maandag jongstleden en uiteraard ga je condoleren. Het was (helaas) niet mijn eerste uitvaart daar en ik blijf het iets bijzonders / bizars vinden. Iedereen die een open kist of zoals men het daar noemt: a viewing, wil moet gebalsemd zijn, tenminste in de staten waar ik was, anders mag dit niet. Aan make-up ook geen gebrek blijkbaar want het lijken wel modepoppen. (ik denk altijd: je ziet er nu vast 'beter' uit dan tijdens je hele leven). Daarna kwamen we als familie samen in het huis van Deena, ik had daags ervoor op verzoek chicken noodle soup gekookt voor 15 personen en zoals dat vaak gaat, ontaarden zulke bijeenkomsten meestal in een gezellig samenzijn.
Toen Jeff en ik thuis kwamen hebben we heerlijk de haard en kaarsjes aangestoken en genoten van krant, boek, muziek en elkaar.
Zijn er dingen die je morgen nog wilt doen buiten het etentje met Deena and Darrel? vroeg Jeffrey waarop ik antwoordde: ja, ik wil morgen tulpen kopen en deze even bij je moeder op het kerkhof brengen. Met je vader heb ik afgesproken dat ik vroeg in de middag even gedag kom zeggen en daarna kunnen we naar D&D.

Zaterdagochtend hebben we eerst uitgeslapen en daarna van een heerlijk ontbijt, door Jeff gemaakt, genoten. Op naar de winkel voor tulpen. Ze kwamen in een bos van 20 stuks en dit vond ik wat veel om op het kerkhof te zetten. De bos dus laten splitsen zodat ik de andere 10 bij dad op tafel kon zetten, zo gezegd zo gedaan.

Het was bitterkoud zaterdag, een ijzige wind blies en stiekem hoopte ik op sneeuw in de avond. Aangekomen bij dad, die de deur lachend opende met een swiffer in zijn hand zeggende: ik ben helemaal klaar voor je, smaakte de warme koffie heerlijk. Na het laatste kwart van de basketbalwedstrijd (Perdue vs Maryland) te hebben gekeken en gedag te hebben geknuffeld was het tijd om naar D&D te gaan. Daar aangekomen had men de schoenen al aan, klaar om uit eten te gaan alhoewel het nog vroeg was. We hadden gezegd: we willen wel uit eten maar het is onze laatste avond samen dus we maken het niet laat. We hadden niet geluncht in verband met het 'late' ontbijt, dus we waren ready to eat! Missy mocht kiezen waar en Missy koos een Japans restaurant, het was heerlijk!

Thuis gekomen zijn we samen bij de haard gaan zitten en keken bijna stilzwijgend hoe het hout opbrandde, allebei verloren in onze eigen gedachten over het naderende afscheid. Het vuur begon te doven en ik porde Jeffrey die half zat te dommelen dat het tijd was om naar bed te gaan in plaats van op de bank in slaap te vallen. Voor ik de deurtjes van de haard sloot, de kaarsen doofde en de lichten uitdeed keek ik nog eens in het rond en op de klok en bedacht me dat ik binnen 24 uur Chicago al verlaten zou hebben. Ik was heel even onmachtig om IN the moment te blijven.

Zondagochtend had ik zo geen zin om uit bed te stappen, een lange dag en reis stond me te wachten, maar ik wilde toch optimaal genieten van de laatste dag dus OPSTAAN!
Ik keek door het raam om te kijken of het had gesneeuwd maar in plaats daarvan zag ik de zon schijnen aan een stralend blauwe hemel. Douchen, aankleden en ontbijten dan maar. Gaan we naar Dunkin Donuts voor onze koffie of gaan we Expressions proberen? vroeg ik Jeff. Laten we het erop wagen, ik heb er goede dingen over gehoord antwoordde hij. De shop stond me al gelijk aan, op de deur hing een bord: coffee for independant thinkers! Bij binnenkomst hoorden we The Beatles en de koffie was overheerlijk, beter nog dan bij DD. Expressions is een blijvertje.
Op naar huis dan maar om o.a. de krant verder uit te lezen, ik kon mijn gedachten er niet bij houden dus legde deze weg en klooide wat op mijn telefoon, zo'n dom spelletje waar je niet bij na hoeft te denken. Jeff, die de krant inmiddels uit had, werd ook wat ongedurig en zei: zullen we voor een wandeling gaan? Goed idee dude zei ik, ik zit straks 14 hours straight binnen dus ik kan wel wat frisse lucht gebruiken. De zon scheen, de wind die zaterdag zo ijzig blies was er niet.. het was genieten. Toen we thuis kwamen hebben we nog even buiten bij de keukendeur gezeten en ineens viel mijn oog op iets in de grote struik. Ik stond op, keek ernaar en zag dat er niet 1 maar 2 cocons in de struik hingen. Verandering, waar de vlinder voor staat, (in mijn leven) is aanstaande en ... the promise of spring!

Thuisgekomen zette ik mijn koffers in de gang en deed de laatste dingen in mijn backpack. Twee Time Magazines die ik nog niet uit had, wat snoepjes, kauwgom, mijn pantoffels en natuurlijk mijn neussprays. Wil je nog iets eten? vroeg Jeffrey en aan de hand van de blik die ik hem blijkbaar onbewust toewierp zei hij: I'm just asking! ;) Ik keek op de klok en zag dat we met een half uurtje de deur uit moesten. Jeffrey had intussen twee glazen wijn ingeschonken en zei: our last toast for now.

Op naar Dayton International Airport en het was een stuk drukker dan toen ik arriveerde. De koffer ingecheckt, deze werd gelukkig door gelabeld naar Amsterdam, en de boardingpass naar Chicago in ontvangst genomen. Naar London en Amsterdam kon men deze niet afgeven omdat het een British Airways vlucht was. Ik had de passen ook op mijn mobiel maar heb toch ook altijd graag een 'hard copy'. En tja, dan komt het onvermijdelijke moment dat je echt gedag moet zeggen, laten we het kort en zo pijnloos mogelijk doen had ik gezegd. We hielden elkaar 'even' stevig vast en werden abrupt onderbroken door een Amerikaanse meneer in shorts????? die zei: ik sta in de verkeerde rij, ik word hier vast niet geknuffeld wat Jeffrey en mij een luide lach bezorgde en waarop Jeff zei: HELL NO my brother! 
De trip door de veiligheidsprocedure liep gesmeerd en vlot, geen gedonder. Trolley en backpack konden zo mee. Ik keek nog eenmaal achterom, zwaaide en liep de gang in naar mijn gate.

Mijn vliegtuigje, het was een Embraer, vertrok op tijd en terwijl we de lucht ingingen en ik Dayton onder mij zag verdwijnen kreeg ik het toch even te kwaad. Drie maanden is zo lang dacht ik.... Ik raapte mezelf bij elkaar en dwong mezelf van de reis te genieten. De service was goed op de korte vlucht en voor ik het wist landde het tuigje in Chicago. Het was even zoeken waar ik heen moest en voor ik het wist stond ik... BUITEN! Ik was met de roltrap naar beneden gegaan in plaats van op dezelfde verdieping te blijven. Ah well dacht ik, nog even wat onverwachte frisse lucht en door de douane moest ik toch zo wie zo omdat ik het land verliet. Een 20 minuten later bereikte ik de andere terminal, dat gaat met een trein want Chicago O'Hare is groot! Ik ging in de open ruimte zitten vlak bij de gate en belde naar Springfield. Jeff was weer veilig thuis en we kletsten nog wat. Toen ik gedag zei en me afvroeg of of ik nog een sandwich zou kopen, kwam er een dame de ruimte in die riep: passagiers voor de BA vlucht naar London? Het uur tijdverschil was sneller om dan ik mij realiseerde dus ik pakte mijn boeltje en meldde mij aan de gate. Bijna iedereen zat al in het vliegtuig. Aangezien het Superbowl zondag was, en mensen dan liever kijken dan vliegen, was het vliegtuig half leeg wat resulteerde in een hele rij stoelen voor mij alleen en ik voorzag een paar uur slaap in mijn nabije toekomst.
Ineens liepen er 2 politieagenten het vliegtuig in. Gristus te paard wat nu weer?

UITERAARD zaten de mannen, die ze moesten hebben, in de stoelen achter mij. We kregen een melding dat jij een van de crew members hebt geduwd sprak de mannelijke officier streng. De jongeman in kwestie (een jaar of 25 die reeds zat te pitten omdat hij alcohol of iets anders tot zich genomen had) keek de man wazig aan. Who me?? zei hij. Ja jij en je compaan! Ga je de rest van de vlucht nog voor problemen zorgen denk je of biedt je excuses aan? Het alternatief is dat je vannacht in de cel zit hier in Chicago. De man, een fransoos, dacht ik aan het accent te horen, zei: I'm sorry, I didn't mean it and it won't happen again! Politieagenten vervoegden zich naar de uitgang om..... 2 minuten later terug te komen en de mannen te vertellen dat ze hun boeltje moesten pakken, BA doesn't want to take you was de boodschap. God zij dank hadden de mannen alleen carry on en geen koffers in het ruim, anders hadden we daar weer op moeten wachten (net als in november met het gevalletje heart attack). Nadat de mannen waren afgevoerd werd de hele cabine binnenstebuiten gekeerd om vast te stellen dat men geen tassen had achtergelaten en ik was bijna mijn laarsjes kwijt. HELLO!! die zijn van mij riep ik toen een snotkind (sorry maar de bemensing van mijn cabine op deze vlucht bestond uit hooghartige, zich belangrijk voelende snotkinderen!) ermee aan de haal ging dus ze werden terug geplaatst in de overhead bin.
Nadat we kruishoogte hadden bereikt, de kar met drank en voer was langs gekomen stapelde ik kussentjes op en dekens en ging over mijn zijkant. De gordel netjes over mijn deken zodat men mij, in geval van turbulentie, niet hoefde te wekken. Maar liefst 2 1/2 uur heb ik geslapen en toen ik wakker werd was er nog maar 2 uur te gaan tot Londen, wat een heerlijkheid. Voor ik het wist kwam de ochtendsnack met thee of koffie en landde de 777 op Heathrow. Door de douane, met de snelheid van het licht, en voor ik het wist zat ik in het laatste toestel op weg naar Amsterdam.
Ook daar hield men mij niet aan bij de douane deze keer, what the heck is wrong with these people? >SMILE< en stond ik buiten de poort.

René zou me op komen halen maar al wat ik zag was vreemde mensen. Maar even bellen dan. Waar ben je? vroeg ik. Ik loop net de trap op naar boven, blijf waar je bent was de opdracht. Okidoki dus ik bekeek de berichten op mijn telefoon terwijl ik wachtte.
INEENS werd ik onder de voet gelopen... door mijn kleinhommels. OMA!!! Ik heb je zo gemist gilden Esmée en Jill en oma.... proberend haar balans te behouden sloeg de armen om haar meiden heen en de tranen sprongen mij in de ogen. Och liefjes toch... oma heeft jullie ook zo gemist. 
Daar kwamen ook René en Nicky aanlopen met een glimlach van oor tot oor toen ze alle blijdschap zagen, dat is nog eens een verrassing hé? zei Nicky en inderdaad. De meisjes had ik daar niet verwacht aangezien ze tot 14.30 uur op school zitten en mijn vliegtuig om 15.10 uur landde. Daarom duurde het ook iets langer zei René met een knipoog. De koffers werden overgenomen en oma liep Schiphol uit met aan elke hand een huppelend meisje dat vol verhalen zat. Over de nieuwe hamsters, turnen, zwemles, ballet, school, verkleedpartijen en de vraag: hoe lang blijf je oma?

De rit naar Houten was vreemd, men rijdt hier als idioten op drukke smalle wegen, in Amerika gaat alles op z'n eenendertigste en zijn de wegen zo breed. In Houten aangekomen de koffer open gemaakt want de meisjes willen natuurlijk graag de meegebrachte cadeautjes. Nadat ze de kleding aangetrokken hadden die ik had meegebracht kropen ze lekker naast me op de bank, wat een heerlijkheid. Tot 22.00 uur heb ik doorgelopen om zoveel mogelijk op Nederlands tijdschema te komen.
Na een telefoongesprekje met Jeffrey kon ik heerlijk mijn bed induiken in de hoop op een hele nacht onafgebroken slapen. Ik ben weer op Hollandse bodem en de aankomende weken zullen gevuld zijn met het weerzien van familie en lieve vrienden.

TOT BLOGS