Een laatste reis

Zaterdagmiddag werd grandma Lu thuis gebracht met de ambulance, alles stond hier klaar. Ze sliep, moe van het gedoe in het ziekenhuis die ochtend en de rit in de ambulance. We hebben haar lekker laten slapen en bijkomen. We hoopten dat ze de volgende dag iets meer 'bij de tijd' zou zijn, haar achterkleindochter zou haar komen bezoeken. ​Zaterdagmiddag kwam de caseworker van het hospice en kon de familie, en ook ik uiteraard, alle vragen stellen die we hadden. De verpleegkundige zou later die middag komen en verder indien nodig. We konden 24/7 bellen.

Zondagochtend was Lu helemaal wakker EN helder. Nadat ik haar lekker had gewassen, een echte oma pyama (een flanelletje) had aangedaan wilde ze eten en drinken (en hield dit de hele dag vol).
Prima Lu wat jij wil, ze had (qua voedsel) al 14 dagen weinig tot niets tot zich genomen. De zondag was gevuld met visite, met als hoogtepunt Raegan Elisabeth Franco, 14 dagen jong.
Wat genoot ze daarvan, sinds Raegan werd geboren praatte ze over niets anders. 

Ik dacht: vanavond stort ze helemaal in na al die drukte maar niets van dat alles, Lu bleef wakker en alert tot de laatste familieleden en vrienden het huis hadden verlaten and then some!
Brian en ik zeiden tegen elkaar: het was een wake IN haar aanwezigheid. Nadat ik haar had klaar gemaakt voor de nacht viel ze snel in slaap en achteraf bleek dit haar laatste heldere dag te zijn geweest.

​De daarop volgende dagen werd het mij duidelijk dat de drie weken die men had voorspeld niet gehaald zouden worden alhoewel patiënten mij altijd blijven verrassen.
​De morfine moest omhoog en ik vroeg Kerri, de nurse, die kwam waarom men hier niet met pompen werkt zoals wij zijn gewend. Ik had het kunnen weten natuurlijk, not cost effective. Kerri zei: ik wilde dat wij hospice zorg hadden zoals jullie het doen, dat zou mijn werk ook een stuk leuker maken. Nu maak ik ruzie met artsen over medicatie, kom bij de patiënten om een paar pillen naar binnen te smijten en dat was het dan, ik had het mij anders voorgesteld. How awful dacht ik en telde mijn zegeningen met Hospice Kromme Rijnstreek

​Mijn dagen waren gevuld met de zorg voor Lu en proberen troost te bieden en antwoorden te geven op de vragen die men had. Vaker had ik het antwoord niet dan wel, ik ben geen arts en heb geen glazen bol. Wat iedereen wil weten is: hoe lang heeft ze nog?
​Woensdagnacht werd ik gewekt, ze had duidelijk pijn. Hospice gebeld en ik kon de morfine en Ativan verhogen. Vanaf donderdagochtend was er geen pijn meer, rust kwam ervoor in de plaats, de medicatie deed het nodige werk. Het was echter heel moeilijk uit te leggen aan haar 88 jarige zus dat het lichaam niet meer vroeg om water en brood en dat een goed gesprek er ook niet meer inzat. Hartverscheurend vond ik het. Op die leeftijd binnen 9 maanden je man (waar je 50+ jaar mee getrouwd was) en je zus verliezen is verschrikkelijk.

​De donderdag schreed voort en iedereen was verdrietig en blij tegelijk. Verdrietig om te zien dat het einde naderde en blij om te zien dat er rust en geen gekreun meer was.
​Het was een intense dag die veel van mij vroeg dus ik moest in ieder geval een paar uurtjes slapen, ik was bekaf. Tegen 10:30 pm viel ik in bed en onmiddellijk in slaap. Je slaapt met 1 oog en oor open zoals ik het voel, je rust niet echt. Even na middernacht kwam men mij roepen, haar toestand veranderde en op vrijdag 24 februari om 12:54 am ging het kaarsje uit; de onderhandelingen waren afgelopen en het huis klaar blijkbaar.

​De hospice nurse werd gebeld om de overlijdensverklaring op te tekenen en alle narcotica te vernietigen (2 flesjes morfine zaten nog geseald in de doos, ze waren die ochtend bij de apotheek opgehaald, ik was verbijsterd!!) 
Nadat dit afgehandeld was kon ik haar wat laatste zorg geven, de kamer wat opruimen en kaarsjes aansteken om met allen die gekomen waren nog een uur rond het bed door te brengen alvorens de begrafenisondernemer haar op kwam halen. Tijdens de laatste zorg heb ik goed naar haar gekeken, wetend dat de volgende keer dat ik haar zou zien ze 'opgepropt' en opgemaakt zou zijn en in niets meer zou lijken op 'mijn' Lu.
​Mijn 'professionele' jas viel van mijn schouders toen ik met de twee kleinzonen, Tim en Tom, buiten stond en ze mij vroegen: how are you doing Missy? I'm good, she passed the way I hoped for, without feeling pain, calm and peacefully. Tim zei: well, you did a hell of a job taking care of her this week so how could she not? Missy brak!
​Vrijdagmiddag brak ik nog een keer toen de familie thuis kwam van het bezoek aan de begrafenisondernemer en ik de obituary onder ogen kreeg. Maandag is de wake en dinsdagochtend de uitvaart.

Zondag 5 maart vertrekt mijn vliegtuig naar Amsterdam, dan zit mijn taak er hier op. Het was een bijzondere reis voor ons allemaal. We vormden een team, iedereen was even belangrijk, iedereen had een taak.
Ik ben dankbaar dat men de zorg voor Lu ook aan mij toevertrouwde waardoor het een week was waarin ik veel nieuwe ervaringen mocht opdoen en herinneringen kon maken die van onschatbare waarde zijn.

Lieve lieve lieve Lu,
​Zeventien jaar was je een deel van mijn leven, op jouw geheel eigen wijze.
Dank je wel dat ik voor je mocht zorgen, het ga je goed, ik zal je missen!!

                                           ​ 
                            Lucille Franco *10-04-1931  ​† 02-24-2017