Juli ging, augustus kwam

Ik ben mij er zeer van bewust dat voor mensen die zorgen en verdriet hebben, gezondheidsproblemen of andere narigheid, de dagen / weken / maanden niet om lijken te komen. Voor een ieder van jullie (bij mij bekend), mijn gedachten zijn bij jullie en mijn positieve energie gaat naar jullie uit. 

Voor mij vliegt de tijd. Op 30 juli werd kleindochter Jill zes jaar....      
Sweetie Pie wordt groot. Letterlijk, ze schiet 'ineens' de lucht in.

Als zes jaren zo snel voorbij gaan is het geen wonder dat  twee en een halve maand niets lijkt. 1 augustus kwam en ging met het besef dat ik alweer twee maanden in Ohio ben en elke dag is nog steeds een feestje. Over 2 weken retour Nederland.

Uiteraard zijn we naar de Clark County Fair geweest op 23 juli om Abby en Sue te bewonderen. Ik heb nog nooit zoveel mensen naar varkens zien kijken, het was te grappig voor woorden. Helaas won Sue geen prijs noch lintje wat niet goed is voor de prijs van het varken (dat na de fair naar de slachter ging). Een varken dat iets wint levert meer op per kilo. Het was het eerste jaar dat Abby meedeed dus voor haar was alles nieuw, net als voor Sue maar deze laatste doet het nooit meer ;)

Daags na de Fair moest Deena naar het ziekenhuis in Columbus, zin om mee te gaan vroeg ze? Nu is het niet mijn hobby om (wachtkamers in) ziekenhuizen te bezoeken maar het gaf mij de gelegenheid naar downtown Columbus te gaan naderhand. Het doktersbezoek duurde langer dan verwacht maar het was prachtig weer dus ik heb mij buiten op een bankje neergezet toen Deena eenmaal binnen was en van de zon en mensen genoten. Toen alles klaar was waren we allebei wel toe aan een lunch dus hoppa, de stad in. De universiteit van Ohio, Ohio State, is daar gevestigd en mijn God wat is die campus groot net als het woongebied eromheen. We gingen een restaurantje binnen en alle mannelijke obers waren op z'n minst bijzonder te noemen. Na wat gewandeld te hebben kwam ik tot de conclusie: Columbus is een mooie stad.

Woensdag 26 juli had ik afgesproken met ' De club der Nederlanders' in Fairfield, ongeveer 40 minuten rijden van hier. Het winkelcentrum, The Mall, ben ik meerdere keren geweest maar de Food Court had ik nog niet bezocht. Buiten stonden borden want ja, welke Amerikaan wil er nu niet eten? ;) Ik bleef rondjes rijden, maar uiteindelijk vond ik het. IN het winkelcentrum. Toen ik de roltrap opkwam zag ik de tafel met Nederlandse vlaggetjes alwaar  een mens of 8 zat. Joke en Marie, die ik in de supermarkt was tegengekomen, begonnen enthousiast te zwaaien. Wat leuk dat je gekomen bent zei Joke en stelde me aan iedereen voor. Op de tafel stonden koekjes, een schaal fruit, snoepjes... en er bleven mensen aanschuiven; bijna iedereen bracht iets mee aan snoeperij. De taal veranderde na 10 minuten Nederlands in het Engels, er waren ook een aantal echtgenoten van Amerikaanse origine en die spreken verrekt weinig Nederlands. Ook Nederlandse kranten lagen er, dat wil zeggen de Nederlandse krant die voor clubs als dit wordt gedrukt met het 'laatste' nieuws uit Nederland. Ik zag Sinterklaas voorbij komen. Of het nut heeft die kranten (behoudens de rubriek wat clubs als deze onderling organiseren en wanneer men bij elkaar komt) vraag ik mij af. Iedereen (daar aan tafel) had een smartphone met een internetverbinding.
Ik kreeg goede tips en tricks aangereikt voor het geval ik mij permanent in de VS zou willen vestigen. Al met al was het een gezellig samenzijn en ik voelde me erg welkom. Hopelijk  tot de laatste woensdag in oktober zei ik toen ik huiswaarts ging. Ja zei Leni, in november en december is er geen samenzijn in verband met de drukte rond Thanksgiving en Kerstmis.

Maandag 6 augustus kon ik een staat aan mijn lijstje binnen de VS toevoegen namelijk Kentucky. We hebben Alison en Alex opgehaald in Cincinnati, 261 km van Springfield, voor hun week vakantie in Ohio.

Dinsdag was het lekker uitslapen en bijkomen en 's avonds uiteraard dinner with dad night. De kids vonden de bloemkool, komkommers en draadjesvlees heerlijk.
Woensdag ging Ali met Deena winkelen en Alex had het plan mee te gaan met de dames. Nadat ik hem vroeg: weet je zeker dat je een uur of 5 in winkels rond wil hobbelen bedacht hij zich toch maar. De dames vertrokken richting outlet en ik ging met de heren naar Expressions, coffee for independent thinkers. Jeffrey en ik liepen beiden met een lekkere koffie naar buiten en Alex had een fruit smoothie in de hand. Op naar Marshalls want opa had Alex een shirt met de naam van de American Football player AJ Green beloofd. Toen we daarvoor geslaagd waren en richting huis reden kwam de Medi-Vac heli over en ging richting hospitaal. Jeffrey nam de afslag richting ziekenhuis zodat Alex kon zien hoe de heli weer wegvliegt na in of uitgeladen te zijn. We zagen hoe een een patient werd ingeladen, hoe de controle rondes rond de heli verliepen en de piloot liet de rotor draaien. We werden bijna weggeblazen en moesten ons stevig vasthouden toen de chopper opsteeg. Alex vond het prachtig.

Donderdag was het een prachtige dag om de Champagne County Fair te bezoeken, het zou groter zijn dan Clark County, meer dieren... wel... het enige dat beter was, was het weer. We hebben ons uitstekend vermaakt overigens. Beestjes kun je me altijd naartoe brengen vooral als je ze kunt aaien. Bij elke stal moest men op mij wachten omdat ik weer iets liefs zag en er een boompje mee opzette. (Jeff bleef dieren aan de lijst wanna haves toevoegen in de trant van: we have to get a goat too? Hij trekt de grens bij kippen, hij haat ze helaas.)
Ik trof een paard dat zo lief was en ZO graag geaaid wilde worden,.... een geit die zich als een hond gedroeg toen ik hem achter de oren krabbelde... heck zelfs een lieve aaibare stier. De lama's bleef ik van weg en waarschuwde Alex: ze kunnen spugen en de kalkoenen zijn gewoon lelijk. Na wat ongezond Fair voedsel, een klein emmertje patat, en een potje mini golf kwam aan een prachtige dag een einde.

Vrijdag ging grandpa Dean met Ali en Alex ontbijten bij Cracker Barrel, zijn favoriete restaurant. Ik kreeg rond 12 uur een belletje dat men naar Deena ging, ze onderging een staaroperatie donderdag. Voor ons DE gelegenheid om wat werk in en om het huis te verrichten. De achtertuin maaien met de rijder... wassen, strijken en meer van dat geneuzel. Toen de kiddo's tegen een uur of 7 thuiskwamen, na een pizza maaltijd bij Deena & Darrel, hebben we heerlijk in de sunroom zitten klessebessen en piano tiles gespeeld. 

Zaterdagmiddag waren we uitgenodigd bij neef Randy en echtgenote Jodi voor een barbecue. We moesten daar echter weer op tijd vertrekken want Derek had ons verrast met kaarten voor een voetbalwedstrijd in Columbus, op ongeveer een uurtje rijden en die wedstrijd begon om 7.30 pm.
Aangekomen in Mechanicsburg, waar Randy en Jodi wonen, keek ik mijn ogen uit.
Aan de voorkant van het huis kijk je uit op een reusachtig veld met sojabonen en achter is er een prachtige tuin en een lap grond waar je, als je ver genoeg loopt, bramen plukt en je in een kreek kunt wassen. Een lieve Pyrenees hoorde bij het gezin. Het eten was waanzinnig lekker en zoals het Amerikanen betaamd: groot en veel. Aan de zijkant van het huis stond een prachtige oude perzikboom en bij vertrek vroeg Randy: wil je een plastic tas en perziken plukken? Nou graag zei ik en vroeg me af wat ik zou maken... taart of jam.

Tijd om iedereen te bedanken en naar Columbus te vertrekken. Ali keek ietwat beduusd toen ik achter het stuur plaats nam. Ik reed de auto, met behulp van de tomtom navigatie, echter vlekkeloos naar het stadium in Columbus en was trots op mezelf. Derek had ons prachtige zitplaatsen bezorgd, midfield, met een voucher voor een beker frisdrank, een hotdog en een doos popcorn. Toen we op onze zitplaatsen aankwamen was het net 0-1 voor Chicago Fire en dus loerden we tegen een achterstand aan. Ik werd meegezogen in het enthousiasme (ik ben niet echt een voetbal fan) en lachte om de fans van Columbus Crew. Zingen dat men deed toen het thuis team de gelijkmaker binnen trapte en er werd gezwaaid met grote vlaggen. Het deed mij aan Engelsen denken.
Ali en Alex gingen tijdens de rust de toiletten opzoeken en vertelden bij terugkomst dat de rij voor de goodies die we konden halen hen te lang was. Opa en ik vertrokken richting toiletten en kraampjes en vonden het wel meevallen. Ik nam water, een hotdog en popcorn mee naar onze zitplaatsen want de maag van Alex heeft geen bodem zoals het hoort bij een actieve 10 jarige en hij vond het wat lekker. Net na rust kegelden de CC de tweede treffer erin en 10 minuten voor het einde benutte men een penalty wat de eindstand op 3-1 bracht. Als je weet dat Chicago Fire tweede staat in de competitie en Columbus op plaats 6 is het een mooie overwinning.

Thuisgekomen na de wedstrijd was het douchen en naar bed. Jeff sliep al snel en ik was aan het indommelen toen ik ineens gestommel en gepraat hoorde. De slaapkamerdeur vliegt open met een klap en daar staan Ali en Alex.
DAD!!!!!  There is a bat upstairs. Jeff schoot vanuit zijn liggende positie recht overeind, wist niet wat er gebeurde en schreeuwde: WHATS GOING ON?? Ik lag in een deuk! Nog nooit heb ik iemand zo snel recht overeind zien komen in zulk een verbaasde staat. We komen eraan zeiden we en na in onze badjassen te zijn gesprongen op naar boven. Ik met een klein halogeen zaklampje en Jeff met de big a$$ torch uit de keukenlade. Awww... klem tussen 2 ramen zat daar een hele kleine vleermuis. Een schattig beestje vond ik het maar was helaas de enige met die mening. Hoe we ook schoven met de ramen, zonder dat de airco eruit donderde, het beestje bewoog niet maar leefde wel. Een vork tussen het kiertje aan de bovenkant gezet zodat hij niet naar binnen kon maar wel via de kier boven de AC naar buiten. Ik vond het zielig maar wat doe je eraan? Het beestje kan hooguit naar buiten en niet naar binnen had ik Ali en Alex verzekerd en een ieder vertrok weer naar bed. Je raad het al... we liggen net weer en here they came again. We gaan op de logeerkamer slapen riep Ali, ik wil daar niet blijven... dat beest blijft bewegen en geluiden maken.
COME ON ALEX en trok de verbaasde knul de logeerkamer in en de rust keerde weder. Toen ik zondagochtend wakker werd en naar boven ging om te kijken of er nog iets te redden viel was het beestje God zij dank verdwenen... waarschijnlijk bijgekomen van het avontuur, jagend op lekkere insecten die mij anders aan barrels steken. Ik lag later die ochtend nog een keer in een deuk toen Ali mij toefluisterde: ik wilde niet naar binnen stormen want OEI jullie liggen daar naakt maar ik was ZO bang. Whoe ha ha ha, preutse Amerikanen.

En ja... dan is het zondag, de dag van vertrek. De halve familie komt dan met donuts, een brunch, sapjes en andere lekkernijen om elkaar gedag te kunnen zeggen. Om een uur of 1 had alle visite het pand verlaten en gingen Ali en Alex hun koffertje inpakken. Tegen half 3 stapten we in de auto richting Cincinnati vanwaar het vliegtuig hen via Chicago naar Minneapolis zou brengen.

TomTom had wat moeite met de wegwerkzaamheden maar gelukkig wist Jeff de weg. Ali zag wat wit rond de neus, ze vliegt niet graag en klaagde over de lange rij bij security. Het gaat best snel verzekerde ik haar, voor je het weet ben je er doorheen en sta je aan de gate klaar voor vertrek. We hebben nog even gewacht tot ze daadwerkelijk door de beveiliging heen waren en zijn toen richting huis gereden.
Het was 'laat' en we waren allebei over onze trek heen maar heb toch maar een boterham met kaas en kipfilet naar binnen gewerkt. Ali stuurde me vanuit Chicago een sms met daarin een foto van Alex die in de cockpit mocht zitten. Ze belde daarna nog even met vaderlief en toen was het voor ons toch echt tijd om na een heerlijke douche richting bed te vertrekken, om 4.30 immers gaat de wekker weer, back to the grinds.
Inmiddels zit de eerste werkdag er alweer op en Jeffrey ligt al 2 uur heerlijk op 1 oor, het is weer wennen aan de wekker.

Hopelijk hebben zij die de vakantie erop hebben zitten het naar hun zin gehad, van enkele van jullie heb ik een en ander voorbij zien komen en ook weet ik dat een aantal mensen het nog tegoed hebben. Voor hen: heel veel plezier, geniet ervan want voor je het weet zit het er weer op
Voor IEDEREEN: veel geluk en gezondheid en....

TOT BLOGS!