Terugblik en visum nieuws.

Alweer een week in Nederland, wat is de zomer omgevlogen. Nadat Ali en Alex weer naar Minneapolis waren terug gekeerd hadden Jeffrey en ik nog 2 weken samen en die tijd hadden we hard nodig, verder in dit blog daarover meer.

Deena en ik zijn een dag samen op stap geweest, dat was er al die tijd ook nog niet van gekomen. We gingen naar de Ohio Caverns en een trip naar 2 'kastelen'. (dat mag daar dan een kasteel heten, ik vond het meer een mansion.)
De grotten waren prachtig, mineralen van miljoenen jaren oud en de diverse kleuren in de aarde.... ADEMBENEMEND.  

De mansions vond ik nogal tegenvallen. Toen we bij het eerste huis aankwamen en naar binnen liepen stond de gids te vertellen aan de 8 aanwezige bezoekers en zei tegen ons: ik vertel het begin aan jullie dadelijk, want ik ben al twee keer opnieuw begonnen. De entree betaald en geluisterd naar het eind van het verhaal. Toen de overige aanwezigen verder liepen, je kon op eigen houtje door het huis dwalen, vroeg hij voor hij verder vertelde: waar komen jullie vandaan. I'm from Springfield and my friend here is from The Netherlands antwoordde Deena. Really zei de man, waar in Nederland? nabij Utrecht zei ik. Oh... my wife is from Breda... vlakbij. Het laatste woordje sprak hij uit in het Nederlands en ik glimlachte. Enfin, hij vertelde ons het begin van het verhaal over de familie Piatt. Mijn Nederlandse nationaliteit intrigeerde hem blijkbaar en hij vroeg en vertelde het een en ander. Elk jaar gaan we een paar weken naar Chaam vertelde hij.
Opeens bedacht ik mij dat wanneer zijn vrouw Nederlandse is, de kans groot is dat zij ook in Fairfield koffie gaat drinken op de laatste woensdag van de maand. Ik stelde hem dus die vraag en hij zei: mijn vrouw heeft het opgericht.
Ik zei WHUT??? Heet jouw vrouw Leni dan? Inderdaad zei hij en ik lag helemaal in een deuk. Niet omdat Leni zijn vrouw was maar onmiddellijk schoot het verhaal dat ze mij vertelde te binnen vertelde tijdens de koffie.
"Jim is gepensioneerd na jaren in het leger te hebben gezeten en de man drove me nuts thuis vertelde ze me dus.... ik heb ervoor gezorgd dat hij vrijwilligerswerk ging doen zodat hij minimaal 2 dagen per week van huis is. In Piatt Castle dus!" :-))))

Nadat we het huis bekeken hadden en het andere ook waren we toe aan Linner. Van lunch konden we niet meer spreken wat het was intussen drie uur. Voor mij kwam het goed uit want op donderdag gaat Jeffrey altijd met dad uit eten dus ik was, op een boterham na, klaar in de avond. Heerlijk geluncht bij: The Farmers Daughter en daarna richting Springfield met een tussenstop bij an Amish Market. De omgeving tussen Springfield en West Liberty is prachtig.

      

Dan is er (eindelijk) visum nieuws. Aan het heen en weer reizen komt hopelijk volgend jaar een einde. Op 16 juli hebben we besloten dat we van harte met elkaar willen trouwen en samen de rest van de tijd die ons gegeven is doorbrengen. Dus.... formulieren downloaden en invullen. Je hebt waarschijnlijk geen idee wat een berg informatie en papieren je aan moet leveren, we zaten tot onze ellebogen in het papierwerk en dat is dan alleen de Amerikaanse kant. Veel wat betrekking heeft op mij moet ingevuld, aangemeld en verdedigt bij de ambassade in Amsterdam. Ik moest wachten tot er aan de papieren die Jeffrey aanleverde een casenumber werd gehangen, eerder kon ik mijn DS-190 niet invullen, ze moeten ons uiteraard administratief aan elkaar kunnen knopen.Dat casenumber kwam binnen een week dus ik heb intussen mijn deel aangeleverd bij de ambassade maar nu is het wachten tot de formulieren van Jeffrey goedkeuring krijgen en ik met die gegevens een afspraak kan maken bij de ambassade en huisartsen. Je moet een medisch onderzoek ondergaan, bij een kliniek laat je eerst een thoraxfoto maken en daarna bij een huisartsenpraktijk (door de ambassade aangewezen) een algeheel lichamelijk onderzoek en bloedprikken. Hij / zij geeft alle gegevens door aan de ambassade, de röntgenfoto krijg ik mee die moet ook bij de douane uiteindelijk ingeleverd worden als ik het visa pakket heb en definitief vertrek.
Dan zijn er een aantal zaken waarvoor men je inent. Hopelijk krijg ik ze niet allemaal, mijn inentingsboekje heb ik niet en bij het RIVM kun je het opvragen als je na 1968 bent geboren. Helaas pindakaas voor mij dus, wellicht kan mijn huisarts nog iets vinden in mijn gegevens. Bof, mazelen en waterpokken heb ik als kind gehad maar ik kan het niet bewijzen. De lijst met etingen bestaat uit:

-Mumps
-Measles
-Rubella
-Polio
-Tetanus (is bij mij nog 6 jaar geldig)
-Pertussis
-Influenza Type B (alleen in het griep seizoen verplicht)
-Hepatitis A/B
-Varicella
-Pneumococcal

De eerste aan wie we het nieuws vertelden was dad. Het gaat niet zo goed met hem helaas en ik wil graag dat mocht! er iets met hem gebeuren, voordat de papierwinkel in orde is, hij weet dat Jeffrey en ik samen verder gaan. Daarnaast heb ik hem gevraagd of hij mij weg wil geven. Mijn vraag ontroerde ons allebei erg en hij zei volmondig ja. De zondagochtend van mijn vertrek zat ik nog even heerlijk in de zon voor het huis, Jeffrey komt naar buiten en zegt: voordat iedereen komt wil ik het je toch officieel vragen en zakt op een knie en vraagt: Missy wil you marry me? Ik was verbaasd en ontroerd, 'vrogger' deden we dat niet zo officieel. Toen de familie er was hebben we ook hen ingelicht en de reacties waren allemachtig prachtig en grappig. Ik had mijn kinderen 's maandagsavonds te eten gevraagd om iedereen het nieuws tegelijkertijd te vertellen en ook hier was iedereen erg blij voor ons.
Veel mensen vragen ons naar de ceremonie. Wanneer dit gaat zijn weten we niet, dat hangt af van het papierwerk. Hoe het eruit zal gaan zien? KLEIN!
Ik ben van 24 oktober tot en met 21 januari 2018 weer 3 maanden in Ohio, hopelijk mijn laatste retourtje, en over de invulling  gaan we dan praten. Het enige dat vast staat op dit moment is diegene die ons trouwt, onze wederzijdse vriendin Cheryl.
We zullen gaan ervaren hoe het allemaal loopt en welke tijd ermee gemoeid is. We zullen ook van de eventuele frustratie genieten, eens zal het een mooie herinnering zijn. Wordt vervolgd dus.

Na 6 dagen in Houten te zijn geweest was het weer tijd om te vertrekken. Mijn neef woont in De Hoeksche Waard en heeft een nieuwe pup maar wilde met vrouwlief toch graag een paar dagen op vakantie. In juli vroeg men mij al: tante wil jij op de pup komen passen? Ja hoor... doet u mij maar een weekje een schattige, drukke, onvermoeibare Hollandse Herder pup.

   Ikkemai

Zaterdag ga ik weer richting Houten. Op 12 september verjaar ik, mijn laatste in Nederland denkelijk, en daarna heb ik tijd om de bovenverdieping op orde te brengen. Mijn vrienden Patricia and John uit Amerika komen een week logeren. We gaan er dagjes erop uit, in ieder geval 1 naar Brugge, dus die week vliegt ook om. En dan duurt het nog maar 22 dagen voor ik zelf weer vertrek. Die tijd zal ik hard nodig hebben om mijn spullen uit te zoeken, wat gaat er mee en wat gaat er weg. Ik neem alleen dingen mee die emotionele waarde voor mij hebben, ik ga geen meubels verschepen. In Springfield is alles wat ik nodig heb en meer. Er is dus nog genoeg te doen.

Het zal een grote verandering zijn Nederland voor Amerika te verruilen maar ik kijk er naar uit.
Home is where the heart is.

TOT BLOGS!