Een heel bijzonder weekend met Esmée

Op 17 mei verjaarde kleindochter Esmée en werd 8. Op mijn vraag, ver van te voren, wat ze wilde voor haar verjaardag antwoordde ze: ik wil met jou graag een weekendje weg, in een ECHT hotel slapen en uit eten. Dat kan zei ik, dan gaan we op het internet een bestemming uitzoeken. Na online door Nederland te hebben gedwaald vond ze Limburg erg aantrekkelijk en de plaats Valkenburg kozen we samen. Ik koos het hotel want toen ik een uk van drie was ging ons gezin, (vader moeder en 5 koters) ook een week naar Valkenburg en we logeerden bij Hotel Tummers. Iedereen heeft het die week erg naar het zin gehad, ik vast ook maar kan het mij niet meer herinneren. Op de foto waarop iedereen staat (behalve vader de fotograaf) met een serveerster, een ober en de heer Tummers, eigenaar van het hotel. Het leek mij wel leuk om juist daar met mijn kleindochter te gaan logeren. De foto nam ik uitgeprint mee want wellicht vond men het leuk dat plaatje uit 1962 te hebben.

Vrijdag 20 mei 15.00 uur: EN ROUTE! Esmée en ik vertrokken in Kaatje langs de files (dank Google Maps) en arriveerden veilig in Valkenburg om 17.00 uur. Eerst maar inchecken. Aan de balie zat een hele vriendelijke mevrouw . Na de administratieve handelingen vroeg ik haar of het hotel nog steeds werd gerund door de familie Tummers. Jazeker antwoordde ze en ik bracht de foto ter sprake. OH! laat eens zien vroeg ze enthousiast?

Ze bekeek de foto en er verscheen een korte glimlach op haar gezicht. Ach.... dat is mijn man. Ik keek blijkbaar verbaasd tot ze vertelde dat ze 20 jaar in leeftijd verschilden. Kom eens mee vroeg ze en liep richting restaurant. Daar staat een prachtige zwarte vleugel met erop 2 foto's en een brandend kaarsje.
Op de ene foto stond meneer Lei Tummers † 18-12-2015 en op de andere foto zoon Philippe Tummers † 07-03-2016 op de leeftijd van slechts 35 jaar. Inez vertelde ... ...de foto had gezorgd voor een klik blijkbaar.

Nadat Esmée onze kamer bekeken hadden en we onze spulletjes opgeruimd hadden was het tijd om te gaan eten. In de stad een restaurant uitzoeken was geen sinecure want terrassen... twee straten vol. Esmée koos restaurant Bombarino, een uitstekende keuze en zij bestelde varkenshaas met pepersaus. Wil je daar frietjes bij vroeg de serveerster en keek ze erg verbaasd toen Esmée aangaf gekookte aardappeltjes te willen (goed dat het asperge seizoen is en er krieltjes voorhanden zijn). Oma koos een maishoen met pasta en pesto met extra asperges.
Nadat Esmée een mooi tasje had gekocht van haar eigen centen was het op naar het hotel voor de avond en nacht maar niet voordat we nog een heerlijk ijsje hadden gekocht. Na uitgebreid te hebben gebadderd was het tijd om de oogjes dicht te doen, er wachtte ons een drukke zaterdag. Ik lag in bed en keek hoe Esmée heerlijk sliep en voelde me dankbaar en stil. Het is ZO bijzonder zulke herinneringen te mogen maken met je kleindochter. 

Ik had voor de zekerheid de wekker op 08.00 uur gezet maar ik was om 07.15 uur wakker en Esmée om kwart voor 8. Lekker douchen en aankleden want er wachtte ons een heerlijk ontbijt in het hotel. Esmée wilde graag in de kabelbaan, in de grotten en naar het Drielandenpunt in Vaals en ik moest nog naar Margraten. 

Eerst maar naar de kabelbaan... 'een stief kwartiertje' wandelen. Boven aangekomen heerlijk in het zonnetje iets gedronken en daarna weer naar beneden want Esmée was benieuwd naar de foto. We hadden hadden gegokt de avond ervoor wat dat zou kosten. Ik dacht 5 euro en Esmée 2.50. We zaten er beiden naast :-) Op weg naar de gemeentegrot kwamen we langs een winkel waar Esmée 3 mooie shawls kocht. Een voor mama, een voor Jill en een voor haar. Mijn rugtas raakte steeds voller. De rondrit door de gemeentegrot vonden we helemaal geweldig en Esmée keek haar ogen uit naar al het moois waar de wanden mee versierd waren. Dat ze goed opgelet had bleek uit het feit dat ze onder andere kon verhalen dat er tijdens de oorlog veel mensen verstopt hadden gezeten.
Inmiddels was het 13.00 uur geworden en onze magen begonnen wat geluiden te produceren. Dan nog lunchen in Valkenburg en dan via Margraten, met een mooi boeketje, naar Vaals.

Ik had vrijdagavond aan Esmée uitgelegd dat oma graag bloemen wilde gaan leggen omdat oom All in Amerika was overleden en in de tweede wereldoorlog in Europa had gevochten. Zodoende kon oma hem toch de laatste eer bewijzen.
Toen we het kerkhof opliepen en Esmée zich vergaapte aan het monument kwam mij een militair tegemoet. Goh dacht ik, nu ben ik hier al vaak geweest maar heb nog nooit een militair hier gezien (ik zou er later nog veel meer zien).
Esmée wilde graag de bloemen leggen en ik vroeg haar: wil je ze hier bij de muur neerleggen of zullen we kijken of we een steen kunnen vinden van iemand die ook Albert heette. Dat laatste vond ze een goed plan. We hadden natuurlijk niet de tijd om alle 8301 graven langs te lopen. We liepen het kerkhof op en zagen een bataljon van de Nederlandse krijgsmacht en ik vroeg mij af waarom ze daar waren. 
We liepen langs het pad richting vlag en bekeken de eerste twee rijen stenen minutieus. OMA! Hier is een Albert zei Esmée en inderdaad... er lagen twee Alberts naast elkaar en ook nog allebei uit Massachussets.  Ze koos voor het graf van Albert G. Fournier.

Toen ik mij omdraaide zag ik de militairen in formatie aan komen marcheren richting Amerikaanse vlag. Er werd een krans gelegd, gesalueerd en afgemarcheerd. Ten tijde van het saluut dacht ik: Uncle All this one is for you. Mijn gevoel van verdriet (ook om het feit dat ik in Nederland was en er niet bij kon zijn in de USA) sloeg om in diepe dankbaarheid. Daarom lukte het niet met het ticket en het vervoer vanaf Boston naar Somerset.... ik kreeg hier in ons eigen land deze prachtig mooie herinnering aangereikt die ik daar niet had kunnen maken. Op weg naar de uitgang kwam de commandant mij tegemoet lopen en ik zei: mag ik u iets vragen?
Uiteraard mocht dat dus ik vroeg waarom ze daar waren deze dag. Wel zei hij, wij zijn gelegerd in Amsterdam maar hier in de omgeving op oefening. Zo vaak kom je deze kant niet op dus wanneer je hier bent is het een goede gewoonte een krans te leggen. Na een praatje van een minuut of 10 gingen Esmée en ik richting uitgang. Nadat ze mij vroeg welke kleur pijlen 'de meneer die de baas over de wereld wilde gaan spelen' had op het bord en ik daar nog iets over uitlegde was het echt tijd om te gaan. Oma, ik wil toch liever een andere keer naar die hoge toren want ik wil zo graag samen eten met papa en Jill. Nou meissie.. helemaal goed, dan sturen we Kaatje richting Houten.

Op de weg heen EN terug heeft de cd die Baz maakte voor Esmée constant gespeeld en mijn voorstel om even de radio aan te zetten werd afgeschoten. We hebben een mooi, leuk, bizar bijzonder weekend beleefd!
Een met een gouden randje en om nooit te vergeten.

Alle foto's en de twee video's vind je HIER