Een dag naar Salem

Brian en Sue hadden na de bruiloft van zaterdag de maandag en dinsdag vrij want het plan was om naar New York te gaan. Helaas, de klimaattop werd daar dit weekend gehouden dus alle hotels in veilige buurten waren of vol of de prijs voor een kamer was onbetaalbaar. Salem, de stad waar de heksenprocessen plaats (daarover later meer) vonden in 1692, was de vervanger. We vertrokken op tijd en wisten op voorhand al dat we er iets langer over zouden doen doordat er wat ongelukken waren gebeurd, het weer was niet al te best maar het was nu of niet want iedereen moest woensdag weer aan de arbeid.

We reden met 3 auto's en Brian voorop. Iedereen heeft navigatie aan boord EN Brian had ons een printje met daarop de route gegeven. Het was erg! druk op de weg. Brian is niet gewend dat auto's hem volgen want hij lette nergens op. Op een bepaald moment zag ik hem diagonaal over de vijfbaansweg manoeuvreren en voor ik het wist had hij een afslag genomen. Wij besloten rustig rechtdoor te rijden want volgen was, zonder gevaar voor eigen leven, onmogelijk.
We hadden na een uurtje of wat behoefte aan een sanitaire stop dus zo gezegd zo gedaan. Christine had contact met haar ouders die waren verdwaald op achteraf weggetjes maar uiteindelijk de snelweg weer hadden gevonden. René had geen behoefte aan een toilet en bleef in de auto zitten terwijl Patricia en ik naar binnen liepen. Ik liet de sleutels in het contact zitten dus toen René besloot ook maar even binnen te lopen en met de centrale deurvergrendelingsknop de boel afsloot waren de rapen gaar. Goede raad is gratis want Michael belde de wegenwacht en zij zouden binnen een uur komen om de auto te openen. Intussen arriveerden Brian en Sue ook op de parkeerplaats en Sue kwam uit de auto gierend van het lachen en laten we wel zijn, het was best grappig. Brian had er minder plezier om TOT hij hoorde dat ook bij ons er enige gare rapen op tafel lagen en zijn humeur na de detour verbeterde. Na een bagel te hebben gegeten en de wegenwacht ons deurtje weer had geopend hebben we onze weg vervolgd. Aangekomen in Salem ons vervoegd bij het bezoekerscentrum en besloten welke musea we zouden bezoeken.

Voor diegenen die niets van Salem weten hieronder een stukje geschiedenis want het is dit wat er wordt uitgebeeld en vertelt in de musea die je bezoeken kunt.

De heksenprocessen van Salem.
Elizabeth Parrish, 9 jaar oud, en haar nichtje Abigail Williams, 11 jaar oud, hadden in het geheim contact met Tituba Boyer. Zij was een Caraïbische/Indische slaaf, meegenomen door predikant Parrish. Gedurende de winter van 1692 was Tituba begonnen de meisjes verhaaltjes te vertellen over het leven in Barbados, en vaak vertelde zij over toverij. Tituba werd steeds enthousiaster en begon ook trucjes te demonstreren.
Ondanks hun jonge leeftijd wisten de meisjes dat deze zaken verboden waren in hun gemeenschap. Hun fascinatie voor deze praktijken maakte al snel plaats voor schuldgevoelens en spijt. Ze begonnen "vreemd" gedrag te vertonen dat door hun omgeving werd getypeerd als zware epileptische aanvallen van onnatuurlijke aard.
De meisjes vertoonden het volgende gedrag: zij gilden, gooiden spullen door de kamer en uitten vreemde klanken. Ook kropen ze onder meubilair, en namen allerlei onnatuurlijke lichaamshoudingen aan. Ze klaagden er over dat ze geprikt werden door naalden en bedekten hun oren bij het horen van een preek. Dorpsarts William Griggs kon uit deze symptomen niet verklaren wat de meisjes mankeerde. Hij kwam daarom tenslotte tot de diagnose dat de meisjes behekst waren. Deze vaststelling verspreidde zich als een lopend vuurtje door het dorp.

De meisjes begonnen hun buren te beschuldigen van hekserij. De eerst beschuldigden waren drie vrouwen:
Sarah Good, een bedelares;
Sarah Osbourne, een dementerende oude vrouw;
Tituba Boyer, een andersgelovige slavin van vreemde etniciteit.

Deze vrouwen waren sociale verschoppelingen en dus makkelijke doelwitten, omdat niemand het voor hen opnam. Zowel Good als Osbourne gingen niet naar de kerk, wat hen nog verdachter maakte. De vrouwen werd op 5 maart 1692 hekserij ten laste gelegd en zij werden opgesloten in de gevangenis.
Meer beschuldigden volgden snel:
Rebecca Nurse;
Dorcas Good;
Abigail Hobbs;
Martha Corey;
Elizabeth en John Proctor.

De vierjarige Dorcas Good, dochter van Sarah Good, bekende aan hekserij te doen om bij haar moeder in de gevangenis te zijn. Iedereen kon in het voorjaar van 1692 beschuldigd worden van hekserij. Het aantal beschuldigingen groeide en de gevangenissen in Salem, Boston en omstreken raakten overvol.
De eerste processen waren eind mei 1692, nadat gouverneur Sir William Phips arriveerde en een speciale rechtbank instelde. Phips benoemde William Stoughton tot hoofd van justitie. Deze genoot een theologische opleiding en was aldus onbekend met het strafrecht. De dementerende Sarah Osbourne was toen in de cel al een natuurlijke dood gestorven. Anderen werden er ziek. Minstens vier, mogelijk zeventien mensen overleden in de gevangenis

De terechtstellingen begonnen op 10 juni 1692 en eindigden op 22 september 1692. In deze periode werden negentien mensen opgehangen, onder wie een gerechtsdienaar die weigerde nog meer beschuldigden op te sluiten. Onder de negentien slachtoffers bevonden zich zes mannen. De meerderheid waren oudere arme vrouwen.
Er was één terechtstelling die niet door ophanging gebeurde, namelijk die van Giles Cory, een 80-jarige landbouwer van buiten Salem. Hij weigerde te bekennen. De wet voorzag in dat geval een marteling om de bekentenis af te dwingen. Op een plank op zijn lichaam stapelde men zware stenen. Na twee dagen stierf Cory zonder te hebben bekend. De bezittingen van veroordeelde heksen werden in beslag genomen door de overheid, de bezittingen van beschuldigden werden vaak al voor het proces geconfisqueerd. Ook in de dood werd de terechtgestelden geen vrede gegund. Als veroordeelde heksen werden ze geëxcommuniceerd door de kerk, en er vond geen behoorlijke begrafenis plaats. Zodra de dode lichamen van de beschuldigden van de galg waren gehaald, werden ze zonder enig ceremonieel in ondiepe graven gegooid.

Er kwam een einde aan de processen omdat de 'behekste' meisjes vooraanstaande mensen beschuldigden zoals de vrouw van de predikant Increase Mather, hij juichte de heksenjacht aanvankelijk toe. Het artikel dat hij publiceerde op 3 oktober 1692 over de processen maakte grote indruk op de publieke opinie. Hij stelde dat het beter was dat tien heksen ontsnapten, dan dat er één onschuldige veroordeeld werd. Het luidde het begin van het einde in van de invloed van het Puriteinse geloof op het overheidsbeleid in New England. De heksenjacht en de processen eindigden in januari 1693. Wie in de gevangenis zat kwam niet meteen vrij. Het duurde tot mei 1693 voor zij allen tegelijk vrijgelaten werden. Als gevolg van de processen werd een nieuw systeem van bestuur en rechtspraak ingesteld in 1695. Alle oude wetten vervielen en nieuwe werden van kracht. "Alle veroordelingen die onder het oude systeem uitgesproken zijn, zijn vervallen en dienen vergeten te worden" was een zinsnede uit één van die nieuwe wetten.

In Europa was de heksenjacht vele mate groter en heeft tussen circa 1450 en 1750 grote delen van Europa in haar greep gehad en vele tienduizenden slachtoffers geëist. De meeste schattingen lopen uiteen van 30.000 tot 60.000 geëxecuteerden waarvan ongeveer 80% vrouwen. De meeste van die vrouwen waren ouder (meestal rond de 60), zeer arm, alleenstaand en machteloos.
De heksenvervolging vond niet, zoals veel mensen denken, grotendeels in de Middeleeuwen plaats, maar voornamelijk in de Renaissance.

Terug naar de dag Salem.Je volgt de rode lijn door de stad en zo passeer je alle bezienswaardigheden. Salem heeft veel, voor Amerikaanse begrippen, oude huizen en die zijn een lust voor het oog. We kwamen langs The House of Seven Gables waar het boek, geschreven door Nathaniel Hawthorne, op is gebaseerd.
De haven met de mooie schoener er in is prachtig, een hele oude snoepwinkel en natuurlijk, omdat Halloween nadert, de al versierde lantarenpalen en gevels van de huizen. 31 oktober is het Halloween in Amerika maar het is nieuwjaar voor de mensen die het Paganistische geloof aanhangen. (Een Pagan is een persoon die gelooft dat alles en iedereen een ziel (spirit/ energie) heeft)

De musea die we bezochten omdat men er de geschiedenis van de heksenprocessen vertelt waren wel aardig maar spectaculair vond ik het niet. Het wassenbeeldenmuseum was sjofeltjes maar de rondleiding in Witch Village met de gids maakte weer veel goed.
Het Peabody Essex Museum, dat niets met heksen te maken heeft, bezoeken Patricia en ik de volgende keer, de tijd ervoor was simpelweg te kort want het is groot en heeft niets met heksen te maken maar veel meer met de geschiedenis van New England.

Tegen half vijf waren we weer terug bij het beginpunt van de rode lijn, schoon genoeg van de regen EN hongerig dus op naar Bertucci's.
Na een heerlijke maaltijd waren we om 21.00 uur weer thuis en we wisten niet hoe snel we in onze comfortabele camping smokings moesten springen.

Ik was vergeten mijn camera op te laden dus die was redelijk snel leeg na de reportage van de bruiloft en de telefoon deed de rest. De foto's zijn dan ook niet van al te beste kwaliteit maar het geeft een indruk.
De foto's kun je vinden op: http://jalbum.net/nl/browse/user/album/1551985

Ik wens iedereen een fijne woensdagavond en zoals de Pagan of wicca zegt:
Blessed Be!