Nieuws van een getrouwde emigrant.

Na het insturen van de papieren waarom het Consulaat verzocht, tijdens het interview op 7 augustus, was het weer wachten. Op 10 augustus om 13.58 uur waren volgens Post NL de papieren geleverd bij het consulaat. Normaliter heb je dan met een dag of 10 je paspoort, met daarin het visum, en de enveloppe met papieren op de mat maar al wat ik ontving... niets!
'Rustig' afwachten dan maar en in de tussentijd genieten van het gedag zeggen waar ik niet aan ontkwam. Mijn zusje kwam gezellig koffie drinken een ochtend en nam en passant wat familiestukken mee. Een rookstoel, waar mijn oudste broer nog in heeft gelegen als baby (en die nu weer in zijn kantoor staat), een eeuwfeest jurkje dat aan het Nijkerks museum gedoneerd gaat worden en nog wat kleine spulletjes. Als prachtig emigratie cadeau kreeg ik de verscheping naar de VS van mijn geliefde computer. Hoe blij ik daarmee was kan ik niet bloggen. 

Ook het feestje dat mijn lieve vrienden Daniel en Annet voor mij hadden gepland ging ik tegemoet. Op vrijdagmiddag afgetaaid naar Overijssel en ontvangen met (uiteraard hoe kan het ook anders) een overheerlijk goed glas rode wijn. De risotto die Annet gemaakt had voor het diner was ook niet te versmaden. Van Wesley, zoon van Daan, kreeg ik een prachtig shirt uit Spanje... ik kan er prachtig in power walken. Een heerlijk koekblik met Amaretti koekjes en een hele lieve kaart van Jaap en Elly,. Van Anja kreeg ik een wereldkaart met de volgende boodschap: ik kan mij voorstellen dat er een dag komt dat je heimwee krijgt. Als je dan naar deze kaart kijkt zie je dat het maar een hele kleine afstand is naar Nederland. Hoe verschrikkelijk lief bedacht!

Tijdens het weekend en na thuiskomst was er nog steeds geen mail van het consulaat en ik begon het een beetje zat te worden. Er is een mogelijkheid de status te checken via de site van het consulaat en toen ik mijn zaaknummer, die de beambte op het formulier aanlevering extra bewijs had gezet, typte kon ik maar niet op de site komen. Dan maar mijn zaaknummer vanuit een email gekopieerd en voila! De beambte had een 0 te weinig ingevuld. Ik heb daar direct melding van gemaakt per mail en kreeg dezelfde dag nog antwoord dat dit de zaak niet zou vertragen. ECHTER.... de volgende dag kreeg ik een mail waarin in ik werd verzocht de gevraagde documenten aan te leveren anders kon men niet verder met mijn aanvraag. WHUT???Wat hebben jullie met mijn papieren gedaan? 
 Ik heb het consulaat gebombardeerd met 3 mails die dag waarin ik bewijs leverde en om antwoorden vroeg. Op 22 augustus kreeg ik een mail dat men de documenten had gevonden en verder ging met mijn aanvraag. Pffiew Musky )
Op 23 augustus ontving ik een mail dat mijn visumpakket was meegegeven aan de koerier en op 24 augustus zou worden bezorgd, WOW... als luie mensen vlug worden heb je het nog niet gehad.

Twee koffers had ik, met hulp van Herman, al ingepakt op woensdagochtend dus het was werkelijk een kwestie van de laatste spullen. Vrijdagmiddag op jacht naar een betaalbaar ticket maar dat viel niet mee. Niet dan ik DIRECT weg wilde maar de maand september was nog duurder dan augustus en centjes dun gezaaid.

Het gunstigste was 28 augustus om 18.30 uur met een vlucht via IJsland naar Cincinnati. 
Bart, Herman en de meisjes brachten mij naar Schiphol en ik vreesde het gedag zeggen. Tranen vergieten wilde ik liever niet, het maakt de meisjes zo van streek want een huilende oma zien ze nooit. Helemaal droog hield ik het niet en de lange gang naar gate M23, zag er dan ook nogal wazig uit.

   

De korte overstaptijd op IJsland baarde me zorgen maar het zou wel goed komen dacht ik, anders bood de airliner die mogelijkheid niet. (WOW air van harte aanbevolen) Ik had Jeffrey gevraagd een hotelkamer nabij het vliegveld te boeken, eer dat we daar aan zouden komen gokte ik zou het wel een uur of 3 zijn. Jeff aan een oog blind en ik te moe om verantwoordelijk te rijden is niet echt DE manier. Het zou te zot zijn, merkte ik op, wanneer we zoveel moeite hebben gedaan om mij hier te krijgen en we verongelukken dodelijk op weg naar huis door een foute beslissing en zuinigheid.

Aangekomen op het vliegveld in Kentucky bereidde ik mij voor op een lange tijd bij de douane. Immers de papieren in de verzegelde enveloppe zouden moeten nagekeken of ik, ik wel ben en dan een inspectie van 3 koffers (ik geef altijd netjes en eerlijk aan dat ik etenswaren bij me heb) door de afdeling Agriculture.
Ik zat eerste rij in het vliegtuig dus was er ook het eerste uit en had de hele meute achter me. De officer wenkte mij en ik overhandigde hem netjes de dichte enveloppe en mijn paspoort. De enveloppe werd direct terzijde gelegd (zeker de taak van iemand anders) en het visum in mijn paspoort werd bekeken en direct ongeldig verklaard. Ik kreeg er een stempel in mijn paspoort voor terug met de datum 26 november 2018, Vier vingers linkerhand... duim... rechts hetzelfde liedje, even in de camera kijken en hij overhandigde mij het paspoort. Ik viel bijna om van verbazing, dit was de snelste doortocht ever! Op met mijn douaneformulier, waarop een dikke vette A stond, naar de laatste beambte tussen mij en de vrijheid. De man bekeek het formulier voor en achterkant, keek naar mij en vroeg: wat heb je bij je? Harde Nederlandse kaas en droge kruiden, Hij keek nog eens naar het formulier en naar mij en zei: oké, goodnight. Ik was bijna beledigd en dacht: je wilt niet eens mijn kaas zien?? Lopen door een lange rechte gang en aan het eind ervan stond mijn lief te wachten... wat een heerlijkheid!
Alle koffers op een kar geladen en op naar de auto en hotelkamer. Ik laat de koffers niet in de auto zei de man, straks ben ik mijn kaas kwijt :-) Dus... weer alle kilo's opgepakt en 1 trap op gezeuld en na een toast op ons samenzijn zonder de mogelijkheid van een escape ;)  was het tijd om te douchen en te gaan slapen...ik was kapoedowich. Slapen viel echter niet mee door alle emoties en toch het tijdverschil en ik was om 6 uur klaar wakker. Om 7 uur moest ik echt het bed uit en Jeffrey was intussen ook helemaal wakker dus wassen, aankleden en extern ter ontbijt om daarna de snelweg naar Springfield op te zoeken.

Thuis aangekomen was er meteen veel te doen, (datum voor) de bruiloft plannen onder andere. De ceremonie met Cheryl bespreken want we wilden geen standaard iets en het woordje obey komt al helemaal niet in ons woordenboek voor. We hebben met ons drieën er een mooi geheel van gemaakt. Dan een outfit zoeken, bloemen voor op de tribute tafel, bedenken welke lunch we de gasten zouden serveren na het huwelijk. Alles kwam, tussen al het papierwerk door en klussen in huis, voor elkaar.

Zaterdag 29 september om 1 pm zijn we getrouwd in het bijzijn van 5 gasten met als belangrijkste dad die schriftelijk zijn goedkeuring gaf aan ons jawoord. Aan de wettelijke plicht, binnen 90 dagen trouwen, hebben we voldaan en toch was het veel meer dan een moetje. Het was intens intiem en groots in het klein. De foto's van de ceremonie vind je HIER
Ons jawoord is gefilmd en staat online maar niet voor iedereen zichtbaar. Wil je de link ervan hebben om het te kunnen bekijken, stuur me dan een mail en ik zend het je toe.

Het is nu verder met de papierwinkel, want als je denkt dat ik nu klaar ben: mispoes!
Nu volgt het traject van Adjustment Of Status, zes verschillende formulieren van een pagina of 13 ieder, (kosten bijna €1.500,-), wanneer de papieren goedgekeurd zijn een nieuw interview afgeven dus we zijn nog niet klaar met de bureaucratie helaas. Op de site van de USCIS staat letterlijk het volgende:
" I-485's can take anywhere from several months to several years to be approved depending on where you live (every local office has a different waiting period). This delay often leaves the petitioner feeling completely hopeless of ever receiving approval. DO NOT GIVE UP!" 

Een voordeel is dat ik nu niet meer terug hoef maar een nadeel is dat ik ook niet weg kan mocht er in Nederland iets gebeuren, dan moet eerst mijn I-765 goedgekeurd zijn. Het enige rustgevende is dat ik de papierwinkel kan afronden op mijn eigen vertrouwde PC in mijn geheel nieuw geschilderde en ingerichte studeerkamer dit kan doen 

Het volgende blog zal minder lang op zich laten wachten maar ik heb nogal 6 intense weken achter de knopen zoals je begrijpt.
Hopelijk gaat het mijn lezers zo goed mogelijk en voor diegenen die het lastig hebben op dit moment: weet dat ik aan jullie denk!

TOT BLOGS,
Missy Diffendal van Dulken