D-DAY

9 augustus 2018 - Houten, Nederland

Deze dag, 07-08-2018 zal me altijd bij blijven al was het alleen maar door de temperatuur. BLOEDVERZIEKEND HEET, 36 graden!
Het was het D-Day, mijn afspraak bij het consulaat in Amsterdam waar ik zo lang naar had uitgekeken.
Op weg naar Amsterdam werd ik toch wel ietwat nerveus, ik was zeer op tijd vertrokken om eventuele tegenslagen 'rustig' het hoofd te kunnen bieden. 
In mijn navigatiesysteem had ik de Q-Park parkeergarage ingevuld nabij het Museumplein en ik stuurde er feilloos naar toe EN naar binnen om te ontdekken....... dat ik in een bussenparkeergarage stond. Dan maar weer rechtdoor eruit. Tja, dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan... bij de slagboom aan de andere kant van de garage moest ik 2 euro aftikken maar het apparaat wilde mijn bankpas niet. Dan maar op de intercom drukken. Zes maal in gesprek en de zevende maal kreeg ik een vreselijke chagrijnige Limburgse dame aan de lijn. Rijdt u maar naar achteren en weer naar voren, dan wordt de lus geactiveerd en gaat het hek open. Niet dus! Mag ik de laatste 4 cijfers van uw betaalkaart? Ja hoor, maar ze kon het niet vinden. Uit alle goedheid van haar hart deed ze dan toch het hek maar open en ik kon eruit. Meteen kwam ik in een woonwijk terecht waar parkeerplaatsen voldoende waren. Drie uur parkeren afgetikt in het apparaat, moest voldoende zijn dacht ik en op richting consulaat. Op een bankje mijn Birkenstock slippers verwisseld voor mijn deftige s(ch)andalen en ik had zelfs nog tijd voor een bakje koffie op het terras bij Bouf.

Aangekomen bij de ingang van het consulaat drukte ik netjes op de bel en de beveiliger riep mij vanachter het raam toe mijn paspoort te laten zien. Ik stond op de lijst dus ging de deur open. Een Afro-Amerikaanse reus van een beveiliger kwam naar me toe en zei: kan ik in uw tas kijken? wat mij het antwoord ontlokte: dat kunt u vast wel en de man glimlachte. Dan wil ik graag even uw telefoon zien (mag mee naar binnen maar blue-tooth mag niet aanstaan en ik had dat reeds uitgeschakeld). Ik heb er wel twee zei ik en de man riep enthousiast: one for the husband. You got that right zei ik vrolijk. Ook de andere 2 beveiligers waren erg aardig, in tegenstelling tot de horken op de vliegvelden in de VS, en ik kreeg goede hoop. Toen ik van alles uit en weer aan had getrokken mocht ik de wachtruimte in. Die zat VOL en ik schrok me het apelazarus. Aan de dame bij wie ik mij moest inschrijven vroeg ik: zijn al deze mensen voor mij? Nee hoor antwoordde ze, je hebt 2 mannen voor je waaruit bleek dat men wel wat achterliep op schema.

Uiteindelijk was het mijn beurt om aan het raampje te verschijnen en de papieren waarom de dame, wat een nijddas was dat grr, vroeg uit mijn dossier te halen. Scheidingsakte vroeg ze dus ik overhandigde haar, het in het Engels vertaalde document. Deze heb ik niets aan (terwijl er duidelijk was gezegd dat alle Nederlandse documenten door een erkend vertaalbureau moesten worden aangeleverd), ik heb het originele document nodig blafte ze me toe en smeet!! de vertaalde versie naar me toe. Dank je wel zei ik glimlachend mij beseffend dat muts die ik ben het origineel niet in de stapel zat. AI AI AI. Dat was een minnetje in mijn dossier. Ze maakte van mijn aangeleverde spullen een stapeltje en beet me toe te gaan zitten totdat ik in de zijkamer bij loket 6 zou worden geroepen wat 15 minuten later het geval was.

Aan het loket, niets een interview in een kantoor, stond een aardige uitziende man en ik begroette hem maar direct op z'n Amerikaans: Hi how are you? Uiteraard kwam het standaard antwoord terug: not to bad and yourself? In de tussentijd weet ik wel dat dit een retorische vraag is dus ik deed er het zwijgen toe. Ik moet je eerst de eed afnemen, dus steek je rechterhand op. Ik moest beloven dat alles wat ik op schrift had gezet en zou gaan vertellen in het interview de waarheid was en niets dan dat.
I DO zei ik breeduit lachend (met de reden voor mijn visumaanvraag in het achterhoofd). So..... hoe hebben jullie elkaar leren kennen? Ik vertelde over Parenting Schoolage in 1998, ontmoetingen in MN in 2000, OH in 03 en 05 en in Nederland mei 05 en opnieuw OH in 2016 en Nederland in 2018. Dus... jullie kennen elkaar al 18 jaar? vroeg hij vol ongeloof en ik antwoordde: dat is correct. Waarom zijn jullie niet naar bijvoorbeeld Nevada gegaan jaren geleden en daar getrouwd? Uhhmmm... omdat het verboden is met een Amerikaan te trouwen wanneer je op een ESTA in het land bent en dan daar te blijven! Om te trouwen heb je geen visum nodig zei hij, waarom nu? Ik lepelde de datum nog eens op (26-08-2016) waarop wij beiden besloten dat we ERG GRAAG oud willen worden samen en dat trouwen niet iets is wat je 'ff tussen neus en lippen door doet' doch zeer bewust. Hoe vaak ben je getrouwd geweest? Een maal. En hij? Ook eenmaal en dit wordt de laatste keer voor ons beiden.
Ook werd twee maal gevraagd wat het beroep van mijn verloofde was en ik voelde mijn ergernis groeien van binnen. Dieta.... oh ja dat had ik al gevraagd zei hij mij in de reden vallend, ik loop op de zaken vooruit. Ik dacht: in mijn boekje loop je achteruit maat, maar wat jij wil. Is dit een huwelijk zodat jij een visum krijgt? vroeg hij mij en ik kon mij niet meer inhouden. In plat Amerikaans beet ik hem toe: HECK NO!!!!!!! en dat zette iets aan de dijk blijkbaar want zijn blik veranderde.
Ik liet hem weten dat onze intentie was / is: doe alles volgens de regels en je wordt beloond. De man geloofde volgens mij maar de helft van mijn verhaal en had zich ook niet ingelezen. Wilt u nog het aanvullende bewijs van onze relatie zien? De buren hebben bijvoorbeeld een brief geschreven over onze interactie in de laatste twee jaar. Heel lief van de buren zei hij maar ik wil verder niets zien en gaf mij een formulier waarop hij invulde dat ik het overlijdensdocument van de vader van mijn kinderen moest overleggen. Uhhmmm... sorry zei ik, we zijn gescheiden er is niemand dood! en hij verontschuldigde zich zowaar. Ook Jeffrey moet zijn ORIGINELE scheidingsakte met kopie opsturen (vanuit de VS), welke in ZIJN dossier zit en is goedgekeurd door USCIS en NVC.
Het is absoluut niet mijn taak bij het consulaat Amerikaanse documenten aan te leveren, deze zijn al goedgekeurd voordat het überhaupt bij het consulaat komt en ik baalde als een stekker. Ik kon echter niet veel meer doen dan akkoord gaan want zonder dat geen visum blijkbaar.
U hoeft niet opnieuw te komen voor een interview, wilt u uw paspoort achterlaten? Hebt u het document nodig? was mijn wedervraag, het is eigendom van de Nederlandse staat. Zonder uw paspoort kan ik het visumpakket niet opsturen zei hij, mocht zich iets voordoen en u moet onverwacht naar het buitenland kunt u het altijd op komen halen. (alsof dat consulaat open is wanneer er een noodgeval is dacht ik, you so s*ck!!)
Houdt u het vooral zei ik vriendelijk, ik zal u zo spoedig mogelijk de documenten toezenden want we willen de vertraging tot een minimum beperken. Alright zei hij, zodra wij de papieren ontvangen en een review hebben gedaan heeft u daarna met een dag of 10 het visum op de mat. 
Ik wenste hem een prettige voortzetting van de dag en verliet de kamer. Bij de beveiligers aangekomen was ik een stuk stiller dan bij binnenkomst... ik wist niet hoe snel ik die ballentent uit moest komen.

Op naar de auto want het was inmiddels 13.55 uur dus ik had nog 5 minuten parkeertijd. Schoenen gewisseld, ramen open en rijden maar... zo snel mogelijk de hete stinkende stad uit.
Mijn telefoon ratelde en rammelde want iedereen begon toch ietwat nerveus te worden, onder autorijden bel en sms ik niet dus na thuiskomst heb ik Jeffrey op de hoogte gebracht en alle berichten en telefoontjes beantwoord.

Resultaat van D-DAY:
Ik ben voorlopig afgekeurd (negatief) of goedgekeurd na aanlevering extra bewijs (positief) en op dat laatste houd ik het maar. 

Om 21.00 uur direct met Jeffrey gebeld en hem gevraagd meteen met zijn documenten naar het FedEx kantoor te gaan en het met de grootst mogelijke spoed naar mij te zenden. Ik maak de kopieën wel en zorg dat het ASAP op het consulaat komt. De papieren zijn inmiddels gekopieerd en per aangetekende post onderweg naar het consulaat in Amsterdam. Laten we hopen dat het slechts een week vertraging oplevert en vertrek op 1 september kan blijven staan. 

Gisterenochtend het afsluitende consult bij mijn huisarts gehad en hij heeft mij nog even voorzien van een mini apotheek (ik ben anderhalve maand onverzekerd in de VS). Aankomende week mijn usb-stick nog ophalen waar mijn medisch dossier op wordt gezet zodat ik dat mee kan nemen. Lieve Valentijn, bedankt voor al je goede zorgen, komische momenten en je oprechte interesse. Ik zal je nog wel eens missen in de VS, we houden contact. Ik kan beginnen aan brieven schrijven (nog niet verzenden want eerst mottuh de papieruh op de mat liggen) tegenwoordig gaat er echter veel automatisch en online dus dat scheelt weer.
Wanneer het visum op de mat ligt heb ik maar kort de tijd om de laatste dingen te regelen en het is altijd meer dan je denkt maar dat krijg ik wel voor elkaar, ik heb voor hetere vuren gestaan zal ik maar zeggen.

Lieve lezers, geniet van het koele weer dat eindelijk is gearriveerd, voor hen die nog heerlijk op vakantie zijn: enjoy en veilig weer naar huis. Voor een aantal van jullie tot snel ziens en voor iedereen:
TOT BLOGS!

4 Reacties

  1. GREET CHRIS:
    9 augustus 2018
    We duimen dat alles op tijd in orde komt en je je eindelijk voorgoed kan settelen in de VS. Nog effe volhouden . Je weet nu dat alles in orde komt . Maar begrijp dat je eerst alles in je handen wil hebben voor je het geloofd. groetjes vanuit Antwerpen
  2. Els:
    9 augustus 2018
    Wat een verhaal Lijn wat doe je dat goed. ik geloof erin dat je gewoon op 1 september kunt vertrekken naar jou grote liefde. Dikke 💋💋💋
  3. Karin en Jan:
    9 augustus 2018
    Keep THE faith ❤️🍀
  4. Hanneke:
    10 augustus 2018
    Ik wens )e heel veel geluk!
    Hopelijk zal het je meezitten!
    🍀🍀🍀🍀🍀🍀