Over een kerstboom en schilderwerk, ontroerend mooi!

Kom Missy, we gaan een kerstboom kappen. Met deze woorden stapte Jeffrey woensdag 30 november het huis binnen. Op naar Young's farm op een half uurtje rijden van Springfield.
Daar aangekomen werd de procedure uitgelegd, een map, zaag en slee werd ons overhandigd en je kon aan het uitzoeken slaan. We hadden onze zinnen gezet op een Canaan Fir omdat deze er iets anders uitziet en heerlijk ruikt. We hadden onze boom vrij rap gevonden dus hop, de zaag erin.

De service was uitmuntend, de stam werd getrimd zodat deze netjes recht de standaard in kan, de boom werd verpakt EN op de auto gebonden, we hoefden zelf niets te doen. 
Toen we in de auto zaten keek Jeffrey me aan met een brede glimlach en zei: our first Christmas tree!
Het plan was de boom te laten acclimatiseren in de serre alvorens vrijdagavond aan het optuigen te beginnen.
Dat acclimatiseren kan ook best in de standaard in de woonkamer zei Jeffrey, ik heb zin om het ding op te zetten.
Ik keek hem aan en zag een kwajongensblik op zijn gezicht, A kid in a candy store :-) In de living ging de boom. 
Het was fijn dat we er nog geen ornamenten in hadden gehangen want donderdagochtend lag het ding op zijn kant.
We zijn er enige tijd mee doende geweest donderdagmiddag maar uiteindelijk stond de boom waar we hem wilde hebben, rechtop in het midden van het raam. Vrijdagavond heb ik heerlijk vanaf de bank toegekeken hoe de boom met grote precisie werd opgetuigd, ik zorg wel voor het aftuigen :-)

Na vrijdagavond komt doorgaans zaterdagochtend en dat was andere koek. Geschilderd moest er worden dus aanvangen maar, weg met die blauwe muren. Het is handig als je in een ziekenhuis werkt, scrubs zijn fantastische schilderskleren.

Jeffrey had de illusie dat het 1 laag behoefde en het blauw wel weg zou zijn. Picasso hier zei FAT CHANCE DUDE! Het zal op zijn minst 2 en zo niet 3 lagen nodig hebben, Jeffrey bleef optimistisch echter. Toen laag 1 erop zat beaamde Jeff dat het bij lange na niet dekte dus ook de zondag zou in het teken van schilderen staan. 

Zaterdagavond hebben we heerlijk relaxed doorgebracht bij de kerstboom en open haard en gekeken naar een dvd met de film 'I am still Alice'. Een aanrader vind ik, het verhaal over een jonge professor die gediagnosticeerd wordt met Alzheimer.

Zondagochtend nadat we nog een laag aangebracht hadden werden twee dingen duidelijk. De verf was op en de muren nog niet gedekt. Op naar Home Depot dus voor nog een blik verf.
Onderweg dacht ik: moeten we hier niet linksaf, zo gaan we toch naar het Springfield Regional Medical Center? En inderdaad Jeffrey reed de parkeerplaats op. Ga je aan het werk omdat je het schilderen beu bent? grapte ik.

Ik wil je de kerstboom laten zien nu we toch in de buurt zijn zei hij en parkeerde de auto. We liepen de hal binnen en ik zag dat deze smaakvol versierd was. Mooie grote kransen op de eerste en tweede verdieping en een mooie grote kerstboom, in rustige kleuren, centraal in de hal. Rechts van ons stonden drie kleine dennenbomen. Kijk zei Jeff terwijl we richting de drie boompjes liepen, deze noemen we Trees of Light.
Ter nagedachtenis aan een dierbare, kun je er een ornament in laten plaatsen legde hij uit en wees er een aan.
Gevoelens van diepe ontroering maakte zich meester van mij en ik moest mijn best doen niet in tranen uit te barsten toen ik zag dat hij voor mijn moeder een versiering had laten ophangen. Hoe verschrikkelijk lief en attent. 

                   .           

Hoe kwam je daar zo bij vroeg ik? 'I just thought you would like it'  zei hij schouderophalend en knipogend. Na de kerst wordt het ornament je overhandigt en is het van jou vertelde hij. Hij bladerde door een boek wat bij de bomen lag en liet me de lijst met namen zien.

Confuus en stil liep ik het ziekenhuis uit en stapte in de auto, verloren in mijn gedachten en emoties. En Jeffrey?..... hij zorgde ervoor dat we heelhuids in Home Depot en vervolgens met verf en al aankwamen waar we moesten zijn. THUIS!

Aan het einde van de middag zat het schilderwerk erop en kon ik de slaapkamer in gaan ruimen. Het resultaat mag er zijn vinden we. We gaan nog op zoek naar een mooi groot schilderij of poster voor boven het bed. Hobby Lobby? :-)

We waren net klaar met opruimen toen de telefoon ging en we het bericht kregen dat Uncle Dale, 69 jaren jong, in North Carolina ten gevolge van een hartinfarct was overleden. Ik heb hem een aantal jaren geleden in NC ontmoet en vond hem een bijzonder mens. A gentle soul!
Nooit eerder was ik fysiek hier wanneer er een verlies geleden werd en dus nooit eerder, op het moment zelf, zag ik de tranen en het ongeloof. Mooi om te kunnen troosten en omarmen, elkaar in de ogen kijkend en zeggen: weet dat ik er voor je ben als je wilt praten of me anderszins nodig hebt. Een dag met highs and lows.

TOT BLOGS!