Na tuinieren is het vakantietijd, 5 dagen naar Minnesota en visumnieuws

Allereerst voor alle (naasten van) zieken en mensen die uitdagingen tegemoet zien, er brandt in Huize Diffendal 24/7 een kaars, jullie zijn omringt met onze positieve gedachten en liefde.

Het is lente en dan is er zoveel te doen (buiten) dat ik aan schrijven bijna niet toekom. Alweer acht weken in Ohio, op 8 juli vlieg ik alweer terug en behalve het verhaal over onze huismuis, heb ik nog geen blog geschreven.

Dad
Toen ik aankwam in Ohio op 15 april zijn we bijna direct naar hem toe gegaan, inmiddels was hij thuis, en ik schrok behoorlijk. Leg een 83 jarige een week op de IC en hij heeft voor elke dag plat een week nodig om weer op krachten te komen. Gelukkig had hij geen uitval in ledematen maar zijn spraak was er behoorlijk slecht aan toe. Met therapie is dit gelukkig een stuk verbetert. De routine van de dinsdag en donderdagavond dinners is weer opgepakt en af en toe gaan dad en ik samen ontbijten ' s ochtends. Fijn te zien dat hij intussen in veel betere doen is dan bij mijn aankomst al blijft het uiteraard een tikkende tijdbom.

De tuin
We zijn druk in de tuin. Zoals jullie wellicht weten is deze erg groot en dat geeft een bonk werk. Nu ik binnen (op het schilderen der keukenkasten na) klaar ben kan ik mij met de tuin helpen bemoeien. Fence plants wegsnoeien met mijn (uit Holland meegebrachte) Gardenia snoeischaar, (leren) grasmaaien want dat had ik nog nooit gedaan. De tuin voor en opzij doen ik met de push mower, de achtertuin moet met de rijder. Ik kreeg, alvorens mij met welke maaier dan ook te mogen bemoeien, instructies over olie peilen en benzine bijvullen (ik wist uiteraard wel hoe dat moet maar legt u maar uit).

Ik keek erg uit naar de rijlessen die ik zou krijgen van 'de baas' want alles moet je leren. Als ik hem rond zag toeren op dat ding dacht ik hoe moeilijk kan het zijn, het ziet er toch comfortabel uit? Wel, dat viel nogal tegen,het is een hobbelig geval en... zolang je recht vooruit gaat is er niets aan het handje maar je moet ook om de bomen heen. Wat de leraar er niet bij had verteld was dat je de bocht ruim dient te nemen, anders loopt het wiel vast tegen het (omhulde) blad en kun je niet meer sturen. Zoals wel vaker gebeurt, ging ik ietwat kort door de bocht met als gevolg een briljante parkeeractie tegen een boompje in het midden van niets. Jeff vond het nogal hilarisch en ik bedacht mij dat het maar goed was dat het geen examen was, ik zou gezakt zijn als de bekende baksteen. Gelukkig wist ik waar de achteruit zat dus binnen no time reed ik in het rond.

De struik voor de porch aan de voorkant heeft het veld geruimd voor een border met (nu) voorjaarsplanten erin. In de herfst zetten we de definitieve beplanting erin, we willen eerst een schets maken met verschil in bloeitijden, hoogten, kleuren en dergelijke. Onze 'bomen'  zijn gearriveerd en ik lag in een deuk toen de postbode ze kwam brengen. Ja je leest het goed, de postbode. Ze zaten in een speciaal plastic zakje met hydro-gel. We hebben ze op een tijdelijke locatie geplant en er zit al blad aan de 'wortelstokjes' zoals ik ze noem. Inmiddels hebben ook de struiken voor de sunroom een knip en scheerbeurt gehad, het wachten is nu op Derek die komt met de truck en de stompen met groot gemak en wortel en al eruit trekt zoals hij ook deed in de voortuin.

VIJF DAGEN MINNESOTA
En 'ineens' was het 31 mei en vertrokken we om 9:00 AM naar Minnesota om de graduation van kleindochter Emma bij te wonen. Heerlijk om de kids en kleinkinderen weer te zien na een jaar en haar graduation zou mijn eerste zijn. Ook kan ik 3 nieuwe staten aan mijn lijstje toevoegen, Indiana, Illinois en Wisconsin. In Minneapolis hebben we elkaar voor het eerst ontmoet in 2000 en het is dus een gebied in de grote stad met veel dierbare herinneringen voor mij.
De eerste overnachting was in Addison Illinois waar Guy and Brenda (old time friends van Jeffrey) wonen. De sleutel lag onder de mat en het was heerlijk binnenkomen in een koel huis, het was bloedheet gedurende de rit. Na een heerlijke opfrisbeurt en een knorrende begroeting door 3 katten ging de voordeur open en daar kwam Guy.
HEY OLD SHOE zei hij tegen Jeff, how the heck are you? ...old shoe???? LOL
Even later kwam Brenda thuis, met een overheerlijke maaltijd van Olive Garden dus na lekker smullen en natafelen was het 'ineens' tijd de banken op te maken en te gaan slapen. We waren alle vier dwars af, Brenda en Guy door de drukke werkdag en wij door de lange autorit. Wat een schatten van mensen, heerlijk om over politiek (hoe kan het ook anders) te discussiëren, te praten over gezondheid, kinderen, kleinkinderen en muziek uiteraard. We hopen ze in het voorjaar van 2019  in OH te begroeten.
Na een paar uur rijden en inmiddels in Wisconsin aangekomen, zei Jeffrey: wil jij een poosje sturen? Ik moet even mijn ogen sluiten. Maar natuurlijk, de eerste dag heb ik helemaal niet gereden, en er is ook maar zoveel te zien natuurlijk (Indiana is ronduit saai, vlak vol velden met mais en sojabonen). Wisconsin is van een hele andere orde, veel bossen en prachtige glooiende heuvels. Het nadeel is dan het verkeer want ik telde meer dan 20 dode herten en 1 prachtige grote buizerd.
Zo jammer....
Terwijl Jeffrey letterlijk lag te ronken en ik (iets sneller dan toegestaan) de mijlen onder de auto door liet glijden zag ik Black River. Het leek er zo mooi dat ik zeker wist dat ik daar op de terugweg wilde stoppen. Jeff heeft het laatste stukje gereden en bracht ons dwars door Saint Paul naar Minneapolis waar onze airbnb was voor 2 nachten. Het appartement zag er prachtig uit. Veel tijd hadden we echter niet, douchen en omkleden want er was door zoon John een cookout georganiseerd in zijn huis. Om klokslag 7 parkeerden we de auto voor de deur en liepen met onze meegebrachte goodies de porch op. Ik maakte kennis met Barb, Jeffrey's ex vrouw, en iedereen behalve ik had opgezien tegen dat moment. Alison had me er 's middags nog over gebeld. Hoe ga je dat aanpakken? vroeg ze me. Wel zei ik, het is heel simpel...ik loop naar binnen, stel me voor en schud haar de hand en voel wel aan wat de behoefte is. Barb was erg nerveus vertelde Ali en ik weet dat het voor velen 'vreemd' is, ik ben niet anders gewend want de vader van mijn kinderen en moi hebben een uitstekende relatie en ook elke aanvulling is welkom. Toen ik later op de avond het verhaal van onze huismuis vertelde aan de kinderen brak er ook een glimlach door op Barbs gezicht.

Zaterdagochtend hebben we eerst bij The Bakers Wife een ontbijtje gehaald en daarna moesten we op jacht voor een vest voor mij, het regende en was KOUD! Mijn jurk met open rug was dus aan de koude kant. Gelukkig in no time geslaagd en op naar Mariucci Arena waar het spektakel zich af zou spelen.
We kwamen als eersten aan en posteerden ons in de hal voor elk lid van ons gezelschap zichtbaar. Ezra en Ali bleken een kat probleem te hebben en zouden later komen vertelde Barb en Alex die we als eersten zagen.John, Amanda, Eva en Simone volgden al snel. Barb en Alex gingen naar boven om een rij stoelen voor ons ' te reserveren' en om 1.30 PM stipt op tijd begon het feest.
Ik heb twee videoclips gemaakt, 1 van Emma die haar diploma in ontvangst neemt en een van het gooien der caps.

Emma wilde graag na de diploma uitreiking uit eten bij Chino Latino en zij had het voor het zeggen zaterdag. Daar aangekomen dachten Jeffrey en ik dat we in een stripclub beland waren. Zo donker als de pest en de verlichting die er brandde was rood. Ik moest de 'oudjes' (Barb and Jeffrey) bijlichten met de zaklamp op mijn mobiel, ze konden de menukaart niet lezen. 
Dat het ijs gebroken was moge blijken uit de foto's >GRIJNZ<

   

Na het diner was er nog taart bij John and Amanda thuis en nadat te hebben genuttigd ging ieder zijns weegs, allen doodmoe. De volgende ochtend om 10.30 zouden we nog gezamenlijk ontbijten en om 12 uur wilden wij richting Ohio vertrekken om maandag in de middag thuis aan te komen.

Via de weg langs het appartement waar hij woonde in 2000 en langs de Minnehaha watervallen kwamen we aan bij de airbnb en hadden Jeffrey en ik voor het eerst de tijd een paar uurtjes aan de keukentafel bij te praten. Ik barstte op een gegeven moment in tranen uit, de hele middag en avond kon ik ze wegslikken maar eenmaal in veilige haven lukte dat en hoefde dat niet meer. Waarom tranen?
Emma is een belangrijke factor in ons samenzijn. John was 17, en nog in high school, toen hij papa ging worden en zijn ouders waren in shock. Allerlei opties passeerden in die tijd de revue en Jeff heeft daar veel en lang met mij over gepraat en ik deed mijn 5 centen in het zakje. In die tijd hebben we denkelijk van elkaar geleerd dat alles veilig en bespreekbaar is en is mede daardoor de band ontstaan die onbreekbaar is gebleken in de laatste 18 jaar. Toen Emma 3 maanden jong was ontmoette ik haar voor het eerst, vorig jaar hebben we een fijne vakantieweek samen in OH doorgebracht en nu gaat ze naar de universiteit.
TROTS op my 'little' Angel.

Bij thuiskomst maandagmiddag stond er ruim 2.500 km op de teller. Uiteraard heb ik van onze trip ook foto's gemaakt.

VISUM NIEUWS
 Intussen heb ik mail ontvangen (op 14 mei) dat ik een afspraak op het Consulaat in kan plannen online voor het interview. Minimaal 10 werkdagen voordat je het interview hebt moet het medische gedeelte (onderzoek, vaccinaties en de röntgenfoto) afgerond zijn. Ik heb nog niets kunnen inplannen, alle dagen zijn afgeblokt, waarom de agenda maar beperkt open staat heb ik niet kunnen ontdekken. Morgenochtend bel ik de aangewezen huisarts in Amsterdam voor een afspraak direct na mijn terugkomst in Nederland. Om 9:00 uur Nederlandse tijd (3:00 AM hier) kijk ik op de site, het gerucht gaat op de fora dat men morgen weer beperkt kan inplannen.

Succes allemaal met de warmte die Nederland nog steeds in de greep heeft begrijp ik en:

TOT BLOGS