Mijn lief kwam en ging ... VISUM nieuws en een nieuwe reis

Eindelijk!! Na een slapeloze nacht stapte ik 27 maart in de auto om 07.45 uur om op tijd op Schiphol te zijn. Zijn vlucht was niet vertraagd gaf de Schiphol app aan dus ik wilde bij de deuren staan wanneer Jeffrey uit de terminal zou komen.
Het was DRUK!! op de weg en ik was blij dat ik op tijd was vertrokken. Om 10.00 uur stond ik bij bagageband 18 waar de koffer zou komen en ik kon iedereen aan zien komen. HEEL VEEL mensen zag ik, ook veel mensen die geen koffer bleken te hebben en zich moesten vervoegen bij Aviapartner om een claim in te dienen. Jeffrey zag ik nergens. 
Ik wachtte tot een Schiphol beambte de laatste koffer van de vlucht uit Toronto pakte en aan de zijkant zette. Iedereen, van die vlucht, had inmiddels de aankomsthal verlaten dus ik begon mij zorgen te maken. Heeft hij de aansluiting in Toronto wel gehaald... een hartaanval gekregen en in een Canadees ziekenhuis belandt? Ik maande mijzelf tot kalmte en vervoegde mij bij de infobalie. Er zijn veel mensen die hun koffer niet hebben vertelde de dame na gebeld te hebben, wellicht staat hij daar in de rij. Nee antwoordde ik, daar staat hij niet, ik heb helder zicht op die rij die er STOND en hij is er niet. Kunt u mij  vertellen of hij de aansluiting in Toronto heeft gehaald? De dame keek mij aan alsof ik haar een oneerbaar voorstel deed en zei: de passagierslijsten zijn geheim, die info gaat u niet krijgen. Hoe kom ik er dan achter of hij überhaupt is geland in Amsterdam? Niet zei de dame, althans niet via de airliner of ons. Uiteindelijk om 13,00 uur klonk door heel Schiphol: Mr. Jeffrey Diffendal, please report to the information desk. Er verscheen niemand.

Dan maar bellen met MerryTravel waar het ticket was geboekt. Het enige dat ik u kan vertellen zei de man is dat het schema in Canada is veranderd, belt u maar met Air Canada want dit is buiten ons om gegaan. Wel, ik kreeg de maatschappij niet te pakken dus schoonzus Deena gebeld zeggende: your brother is missing in action.
WHUT?? riep Deena en ik legde uit. Zij zou gaan bellen en mij berichten zodra ze iets wist. UITEINDELIJK om 14.00 uur hoorde ik dat door vertraging met de vertrekkende vlucht uit Columbus de aansluiting in Toronto niet gehaald werd waardoor het ticket werd om geboekt via London Heathrow. Door een veiligheidsissue met die vlucht (alle passagiers moesten het vliegtuig weer uit) werd die vlucht ook niet gehaald. Het laatste nieuws was: hij komt aan met vlucht BA432 vanuit London om 17.00 uur.

Toen ik wist dat hij onderweg was kon ik op een bankje gaan zitten, het verbaasde me dat er een lege bank was want het was erg druk op Schiphol. Toen ik mijn waterige oogjes had afgedroogd zag ik dat ik met mijn schoenen in een plas gesmolten ijs zat en daarom een zitplaats had. Enfin, hij is onderweg laat ik maar wat voedsel in mijn systeem steken want behoudens koffie had ik nog niets binnen.
EINDELIJK zag ik op het bord BA432 geland en na 5 minuten ging mijn telefoon, het was Jeffrey. Finally, I am at Schiphol. Ik weet het antwoordde ik, je bagage komt aan op band 6. Na veel gedonder en heen en weer lopen stond hij voor me, gaf me een dikke knuffel en brieste: GEEN KOFFER. Mijn vlucht is zo vaak gewijzigd dat het eigenlijk geen verrassing is. Na het formulier te hebben afgegeven en gezegd: vanaf morgen zitten we in Parijs dus de koffer moet voor middernacht in Tilburg worden afgeleverd.  

De auto opgehaald uit de parkeergarage, kosten 40 euro voor een dagje Schiphol, en met alleen de rugzak op naar Tilburg. Op de weg was het dramatisch druk dus uiteindelijk kwamen we om 20.30 uur aan. Ik ben blij dat ik je advies heb opgevolgd zei Jeffrey en een een schoon set boven en onderkleding in mijn rugzak heb gedaan. Ja, kleed je na het eten meteen maar uit, dan kan ik dit wassen zodat je 2 sets hebt voor Parijs. De koffer was niet te traceren dus voor middernacht afleveren was geen optie (uiteindelijk is de koffer in Hardenberg afgeleverd op zaterdagochtend dus 4 dagen later maar dat dramatische traject zal ik mijn lezers besparen).
Uhm... de huisbroek zat ook in de koffer en in Toon's kast lag niets. Ik kan het niet helpen zei ik maar zolang je rond loopt zul je een pyjamabroek van mij aan moeten. Het stond hem schattig de roze - grijs geruite VEEL te korte flanellen broek! :-))))
Douchen en naar bed, de volgende ochtend zouden Anton en Wilma om 10.00 uur op de stoep staan en ik moest nog 2 overnight bags inpakken nadat ik de strijk had gedaan.

Woensdag: op naar Parijs. Wat waren we blij met onze doorgewinterde chauffeur, we regenden bijna van de weg en je zag geen hand voor ogen. Nou dat wordt nog wat zeiden veel mensen, veel plezier maar jammer dat het zulk waardeloos weer is.
In Parijs bij het hotel aangekomen was het droog en dat bleef het de rest van de avond ook. We kwamen wat later aan, door het slechte weer en de drukte op de Périphérique. Moe van de rit leek het ons een goed plan een uurtje te relaxen op onze kamers, daarna in de buurt ter diner te gaan en op tijd naar bed zodat we de volgende dag vroeg naar de stad konden vertrekken. Zo gezegd zo gedaan. Heerlijk geslapen, echter de badkamer in het hotel was dusdanig klein dat het voor hilarische taferelen zorgde in beide kamers. Na een lekker ontbijtje richting metro en stad. En we hebben veel gezien, heel veel gelopen (16+ km) en waren aan het einde van de dag ook helemaal aan gort maar wat een belevenis om met de liefde van mijn leven in DE stad van de liefde te lopen. De weergoden waren ons absoluut goed gezind, geen drup regen en een zonnetje. Jeffrey en ik hadden allebei een rode toet 's avonds. Na een overheerlijk diner richting hotel vertrokken en met 4 onder het genot van een goede bordeaux de plannen voor de volgende dag besproken en daarna was het echt tijd om de luiken toe te doen.
De laatste dag, we zouden tegen een uur of 3 weer richting Nederland gaan, hebben we de highlights kunnen bezoeken waar we daags te voren niet aan toe kwamen en kleding kopen voor Jeffrey want anders zouden we de auto uit stinken. Goed geslaagd bij Zara. Er was ONTZETTEND veel politie op de been in Parijs en dat gaf me een unheimlich gevoel. Sommige straten werden aan twee kanten bewaakt en bij de Notre Dame en het legermuseum moest je de rugtas en jas openmaken voordat je zelfs maar het plein op mocht. Na heerlijk te hebben geluncht, de auto en koffers opgehaald te hebben ben je voor je het weet weer op weg richting Nederland. Ook op de terugreis was het weer bar en boos, het regende in België voornamelijk pijpenstelen en ik was blij en dankbaar dat we weer heelhuids in Tilburg arriveerden. Nog een kopje soep gemaakt voor de hongerigen onder ons, met name onze chauffeur kon wel een oppepper gebruiken. Nadat Wilma en Anton waren vertrokken bleven Jeffrey en ik stil achter, onder de indruk van alles dat we samen mochten zien en beleven.

Nadat we de volgende ochtend ontbeten hadden en de nodige boodschappen gedaan hadden wederom een koffertje ingepakt en om 12.30 uur vertrokken we richting Hardenberg alwaar wij het weekend doorbrachten met dierbare vrienden Daniël en Annet. Onderweg kreeg ik een whatsapp bericht dat de koffer was gearriveerd maar men had de drugs eruit gehaald grapte Annet. Aangekomen in huize de Haan en na de broodnodige knuffelpartij zag ik een prachtig gedekte tafel staan, mooi servies, prachtige wijnglazen (die vallen mij natuurlijk direct op >GRIJNS<) en ik bedacht mij dat Annet dat had voorbereid omdat wij 's middags even naar de locale kroeg Den Herdenbergher zouden gaan. Na een welkomstdrankje en een toast op het leven, een prachtig weekend en de mooie vriendschap ontvouwde Annet (die een BIJZONDER goede kok is) de plannen. Ik heb een aantal kleine gerechtjes gemaakt die ik gedurende de middag en avond zal serveren. Een paar fijne wijnen hebben we er bij uitgezocht en wat bijzondere biertjes voor Jeffrey. We begonnen in de living met risotto ballen en pesto. OVERHEERLIJK!! Na een half uurtje ging de kok de keuken in om het soepje voor te bereiden, we moesten een bodempje hebben vond ze want daarna gingen we op de fiets naar de kroeg. Wel, dat bodempje hadden we en in Den Herdenbergher was het uitermate gezellig. Na een uurtje of 2 was het tijd om huiswaarts te gaan en ik was nieuwsgierig wat ons (op culinair gebied) nog meer te wachten stond. Gegrilde groenten, carpaccio, kip met kruiden en sinaasappel, tiramisu en voor de liefhebbers nog koffie met Hennessey cognac na. Bij elke gang werd een fijn wijntje geserveerd, Jeffrey was van de weeromstuit ook overgestapt op het Goddelijke druivennat. Telkens wanneer we de living in werden gebonjourd keek Jeffrey mij vol ongeloof aan en zei: ik heb zoiets nog nooit meegemaakt in mijn leven. Wel schat, ik heb nieuws voor je ik ook niet.
Daniël en Jeffrey begonnen over muziek en spoedig schalde de meest uiteenlopende muziekvideo's van YouTube via de tv de woonkamer in. Tegen 2.00 uur hadden we toch het gevoel dat we naar bed moesten... tonnetje rond en meer dan voldaan in alle opzichten. De volgende ochtend wachtte ons een heerlijke brunch en daarna was het tijd om elkaar gedag te zeggen en via Nijkerk (mijn geboortestad) naar Tilburg te vertrekken. In Nijkerk heb ik mijn geboortehuis laten zien, we hebben even over het Plein geslenterd, mijn school uiteraard en we hebben een bezoek aan de begraafplaats gebracht.
Thuisgekomen de koffer nagekeken of alles er was en dat was het geval. Nadat ik spaghetti had gemaakt en we het op hadden zijn we redelijk op tijd en afgedraaid naar De Vierhoekstraat vertrokken.

Tweede Paasdag stond er voor familie en vrienden een kennismaking met 'mijn' Amerikaan op het programma wat resulteerde in een leuk en fijn samenzijn en we kregen cadeautjes van iedereen, zo leuk!

Dinsdag stond Rotterdam gepland met o.a een Spido rondvaart door de haven, de highlights van de stad en als afsluiting eten bij De Beren in Oud-Beijerland. We zijn met de trein naar Rotterdam gegaan want de Lupo riekte erg naar benzine en overdag met pech staan is al vervelend maar laat in de avond op een donkere smalle dijk vond ik geen optie. Na een heerlijke middag en avond werden wij 's avonds door Michiel netjes afgeleverd voor de deur in Tilburg en kwam er een einde aan een opnieuw prachtige dag. 

Woensdagochtend zijn we naar Houten vertrokken voor een bezoek aan Herman en 's middags zouden we de meisjes meenemen naar de geitenboerderij. Na de koffie op zolder wat spullen uitgezocht die mee zouden gaan in de koffer richting Amerika en daarna de meisjes opgehaald. De twee dames gaven Jeffrey ietwat verlegen een hand maar al snel huppelde Jill aan de hand van Jeffrey richting opa Herman voor de lunch. Op de geitenboerderij was het leuk... helaas mistte we op 20 seconden na de geboorte van een geitje maar het proces daarna was ook leuk om te bekijken. De dames mochten kiezen waar ze wilden eten en wij hoopten op een pannenkoekenboerderij maar (helaas voor ons) werd het Mc. Donalds. Ik heb nog nooit zo'n smakeloze hap gegeten zei Jeffrey en ik kon het alleen maar met hem eens zijn, wat een bagger is dat! Onder het eten vertelde Esmée in het Engels het verhaal van haar oma die wel zeven hondjes heeft, alles went ook een andere taal. (als je maar durft)

Na donderdagochtend op het gemakje te zijn ontwaakt, te hebben ontbeten zijn we vertrokken voor een bezoek aan de Amerikaanse Begraafplaats en Monument in Margraten, iets wat op Jeffrey's verlanglijstje stond. Overweldigend vond hij het en schreef in het gastenboek: humbling. Even over de grens gewipt en in Aken geluncht zodat hij nog een land aan zijn lijstje toe kon voegen.

Vrijdag zou een dag 'niets' doen zijn, dat wil zeggen: ik wassen en de koffers inpakken en Jeffrey lekker laten doen wat hij wilde. Zoon Bart belde echter en wilde graag 's avonds met ons uit eten in Tilburg dus zo gezegd zo gedaan. Esmée had voor Jeffrey een hele lieve brief getypt op de PC en deze laatste was hierdoor erg ontroerd. Van Jill kreeg hij een mooie kleurplaat. Het eten was heerlijk en het was, ondanks dat het een latertje werd, fijn om onze laatste avond zo door te brengen.

Na een (te korte) nacht was het tijd om te vertrekken naar de luchthaven en het onvermijdelijke moment van so long zeggen wederom te ervaren. We houden dat altijd maar short & sweet en voor ik het wist reed ik eenzaam terug richting Tilburg.

Uiteraard heb ik een fotoreportage gemaakt van onze 10 dagen en die vind je HIER

Het was heerlijk weer dus ik zette mij in de tuin in het zonnetje. Na anderhalf uur hoorde ik mijn telefoon zeggen: you've got mail baby dus ik opende mijn mailbox. Een mail van het USCIS zeggende: we changed your status. Zo snel als mijn vingers wilden bewegen surfde ik naar de website en zag:

Ik werd direct weer vrolijk, dit was de grootste horde en nu onze aanvraag door hen is goedgekeurd is de rest slechts een kwestie van tijd. (maand of 3)
We hadden tijdens Jeffrey's verblijf bedacht dat ik ongeveer half mei terug zou gaan voor een een week of 5 want elkaar tot en met augustus niet zien is niet echt een optie. Buiten dat: de nieuwe bomen en struiken voor de tuin arriveren EN kleindochter Emma studeert af 2 juni en houden we een week vakantie in Minneapolis. Cross country (14 uur) per auto door de VS... ik kijk er naar uit.

Echter, maandagavond jongstleden kreeg ik een telefoontje dat dad in het ziekenhuis was opgenomen. Tijdens het pool spelen ging het niet goed en werd de ambu gebeld. Hij werd naar Springfield Regional Hospital gebracht maar direct met de helicopter naar Miami Valley Hospital in Dayton gevlogen waar men over een betere unit neurologie beschikt. Een CT scan werd gemaakt en men vreesde voor een hersentumor. Op de ICU werd na ruim twee dagen een 24 uurs EEG en een MRI gemaakt. Zojuist, net voor publicatie, hoorde ik dat het CAA blijkt te zijn. Hopelijk mag hij morgen naar (Deena's) huis en is het fijn dat ik zondag arriveer zodat we de zorg kunnen delen.

Sinds afgelopen dinsdag bivakkeer ik in Houten bij Herman, de VW moest voor de keuring en het werd een gevalletje sloop wat mij niet verbaasde. Dankbaar was ik dat de 10 dagen dat Jeff hier was Luupje (zoals ik hem noemde wanneer ik hem kloppend op het dashboard bedankte voor not breaking down) hij ons overal naar toe heeft gebracht. Mijn kleding en spullen stonden allemaal in Tilburg en hoe krijg ik dat hier zonder auto zodat ik mijn koffers kon pakken? Vrind Wouter bracht uitkomst en reed van Baarle-Nassau naar Houten, naar Tilburg, naar Houten en terug naar Baarle-Nassau.
Zoals ik al eerder heb gemeld: ik ben gezegend met een groep lieve en trouwe vrienden. Op onze site schreef ik:

Bert Visser zei ooit eens gekscherend in een conference: 'wat een warme groep'  😉, maar zodanig heb ik deze groep de afgelopen maanden oprecht ervaren. Soms gebeuren er dingen in je leven waar je geen invloed op hebt, welke je niet kon voorkomen maar die ervoor zorgen dat je tijdelijk de totale regie over je leven kwijt bent en voor bijna alles afhankelijk bent van anderen. Wat is het dan een zegen om open harten, armen, oren, huizen en auto's aangereikt te krijgen. Mijn troep vrienden, ook mensen buiten deze groep, hebben mijn hoofd boven water gehouden in de afgelopen verdrietige maanden. Ik had erop gerekend bij de aankomende BBQ te zijn maar helaas. Wegens familieomstandigheden moet ik a.s. zondag terug naar de VS. Ik wil niet nalaten mijn grote dank uit te spreken. Ik voel me gezegend, rijk en (weer) sterk door ALLE ervaringen die ik de afgelopen maanden mocht opdoen dus: DANK JULLIE WEL!  ❤
Veel plezier het eerste weekend in mei, geniet van elkaar, koester het en...  🍷 drink er ene op mij ❣

Ik ga te bed, nog 2 nachtjes slapen en ik ga (wederom) naar huis. Fijn weekend en

TOT BLOGS!