Wat een zomer!!

Vrijdag 16 juni mocht Jill afzwemmen en opa Rene was zo lief de video aan te zetten zodat oma live de verrichtingen van Sweetie Pie kon volgen. Zonder vrees het water in en door de ring heen onder water zwemmen. Iets wat in het begin onmogelijk leek. Om 9:00 AM Amerikaanse tijd was het A diploma in the pocket. YAY Jill!!

                                              |

Dezelfde dag 's avonds trad Brass Transit (The musical legacy of Chicago) uit Canada op tijdens het Arts Festival en  aangezien we beiden liefhebbers zijn van Chicago, vertrok ik 's ochtends om 6:00 AM richting park om onze linnen klapstoelen, die ik intussen had aangeschaft, neer te zetten. De band treedt elk jaar op, het is altijd druk want de mannen hebben allemaal een indrukwekkend CV. Ik dacht een van de eerste te zijn maar het veld stond al driekwart vol. Met een beetje eerlijk schuifwerk was ik in staat onze stoelen op rij 3 te plaatsen, front row and center dus. Wat je met een beetje inschikken al niet kunt bereiken. ;)
Voorafgaand aan het optreden was er een wijn en bier proeverij. Drie collega's van Jeffrey hadden zich als vrijwilliger aangemeld en ik werd voorgesteld. Wendy, Caseworker, Chrissy, Manager ICU, en Patrick, Ophthalmologist. Wat leuk je te ontmoeten, ik heb veel over je gehoord dus heb ik het gevoel dat ik je al een beetje ken zei Chrissy en gaf me een knuffel. We zijn zo blij Jeffrey gelukkig te zien... hij is zo'n schat... en ik kon dat uiteraard alleen maar beamen ;)
Ik proefde een Pinot Noir maar was teleurgesteld in de smaak dus maar een Beaujolais proberen en deze smaakte ietwat beter. Kom gerust met je glas en we vullen het bij voor je knipoogde Chrissy. Aangezien ik de designated driver was beperkte ik mij tot 2 glaasjes.

Na wat festival food te hebben genuttigd en ik een fles water had aangeschaft, zochten we onze zetels op. Ik genoot met volle teugen, wat een heerlijk optreden. HIER  een korte clip die ik opnam. Veel sneller dan ik wilde werd het laatste nummer aangekondigd en zanger Ian zei: the dance floor is open wat inhield dat je op het asfalt tussen de grasvelden een dansje kon maken op het nummer Color My World. Nu is Jeffrey al niet van het dansen en al helemaal niet voor de ogen van een paar duizend mensen maar voor ik het wist werd ik uit mijn stoel getrokken en op 'de dansvloer' stonden we als een van de weinigen. This song will never sound the same to me again fluisterde Jeff en aan een prachtige avond kwam een einde. Terwijl iedereen in de file stond om het park te verlaten liepen wij naar het ziekenhuis waar we de auto hadden geparkeerd om het file leed te voorkomen. Tien minuten wandelen op een prachtige zomeravond met de klanken en woorden van het laatste nummer nog in mijn oren... een avond om nooit te vergeten.

De twee volgende dagen was ik vooral doende met het huis en bedden op orde brengen voor de komst van John, Amanda en kids. Jeffrey kon bijna niet wachten, je (klein)kinderen niet zien anderhalf jaar is een lange tijd.
'Eindelijk' werd het maandag 26 juni en ik kreeg een berichtje dat de kids onderweg waren vanuit Minneapolis naar Springfield. ETA tussen 6 en 7 PM. Groot was mijn verbazing toen ik een sms van Emma kreeg dat ze al in Indiana waren, de staat hiernaast. Om kwart over vijf reed de auto de drive way op en 5 mensen vielen uit de auto na een rit van 14 uur. Het weerzien was heerlijk voor iedereen. De spullen uitgeladen en naar de daarvoor bestemde kamers gebracht en eerst maar op het gemak zitten met een drankje en een hapje. Emma had mij gevraagd in de week voorafgaand aan haar komst: wat gaan we doen, wordt het een relax week of gaan we erop uit? Ik antwoordde dat we haar opa had bedacht dit te bespreken zodra ze hier waren. Ik vroeg haar: wat zou je willen gaan doen? Mij kan het niet schelen schreef ze, ik wil vooral je eten proeven wat mij hartelijk deed lachen. Wel zei ik, hopelijk verwacht je geen haute cuisine want zo bijzonder is het nu ook weer niet wat ik maak. Aangezien ik hen laat verwachtte had ik een pan Minestrone gemaakt met Italiaanse buns en Nederlandse kaas en vers fruit toe, laat op de avond na een lange reis heb je meestal geen behoefte aan een zware maaltijd. Na het eten dook iedereen rap de koffer in, het was een lange dag geweest.

De week vloog voorbij. Een dag naar Splash Zone, John en Amanda lekker zonder kids op pad naar Yellow Springs, zwempartijen, een honkbalwedstrijd voor de heren en de dames gingen fijn uit eten bij de Mexicaan en een prachtige avond in de tuin. De vuurkorf aan, Eva en Simone actief op het grasveld met koprollen en radslagen en aan het einde van de avond werden er smores (een cracker met een marshmallow en gesmolten chocolade) gemaakt. Jeff en ik deelden er 1, we houden niet zo van die zoetigheid. Vrijdagavond was er een pizza party bij Deena zodat de hele familie elkaar kon ontmoeten en gedag zeggen.

Voor we het wisten werd de auto weer ingeladen zaterdagochtend en tegen 11:00 AM vertrok men richting Chicago waar een avondje gepland stond, vanuit daar het laatste 'stukje'  naar Minneapolis. Wij slaakten een zucht van verlichting toen we een sms kregen dat men weer veilig thuis was. Het huis was stil en leeg na vertrek en ik vond het eerst maar niets. Zondagmiddag keken Jeffrey en ik elkaar aan en zeiden: de rust en stilte is toch ook wel weer prettig  :-)

En dan stond een van de laatste eerste keren op het programma, The 4th of July. We waren op deze dag nog niet eerder samen. Het is naast Independence Day ook de datum waarop moeder Shirley Diffendal op 66 jarige leeftijd overleed (2001) dus ietwat gemengde gevoelens voor man en kinderen. Aangezien the 4th op een dinsdag viel en dinsdag hier altijd dinner with dad night is, kregen we nu simpelweg wat meer gasten. Ik ben eerst 's ochtends naar het kerkhof gereden om een witte roos te brengen en daarna naar de supermarkt voor de laatste benodigdheden. 
Jeffrey moest als enige werken dus tegen 5:00 PM arriveerde iedereen for drinks and appetizers en daarna bediende JD de de barbecue en ik zorgde voor de overige gerechten. Het was goed om samen te zijn, een maaltijd te delen en herinneringen op te halen. De avond eindigde op tijd want iedereen moest 5 juli werken. 

Hopelijk is iedereen in Nederland gezond en happy as can be en geniet men met volle teugen van het leven en wellicht vakantie.
Veel liefs en letterlijke warme groeten uit Springfield Ohio!

TOT BLOGS!