Een terugblik en nieuwe plannen.

*De blauwe tekst voert je, als je erop klikt, naar een externe link*

Maandagochtend 6 maart landde mijn tuig op Schiphol en toen ik met mijn koffers de aankomsthal uitliep en René hallo knuffelde brak ik even af, alles voelde ZO onwerkelijk. Zoveel ervaringen en indrukken in een kort tijdpad en dan niet alleen de zo onverwachte trip naar Massachusetts maar ook de belevenissen in- en gedachten en gevoelens die ik had na mijn terugkomst uit Ohio welke amper de tijd hadden gekregen te beklijven in de 9 dagen dat ik in Nederland was. 

De 'aftermath' van Lu's overlijden was niet makkelijk en hoewel ik weet dat ze de best mogelijke zorg, die vol liefde werd gegeven door het team, ontvangen heeft in de laatste week van haar leven, is het soms lastig accepteren wat niet anders kon zijn. Ze was dan ook niet mijn 'doorsnee hospice patiënt' maar a part of my extended family. Ik vroeg haar naasten of ze (ook) bij het sluiten van de kist wilden zijn maar dat kon men niet, te confronterend. Ik wilde er wel graag bij zijn, alles letterlijk goed afsluiten. Ik heb de foto van Raegan, die al in de kist lag, in Lu's handen gedaan en ik mocht de kist sluiten. Het was goed zo!

Memories are what's left until we meet again. I picture you dancing on your favorite song: Forever in blue jeans, being the light of the party.
I love and miss you, thank you for everything!  In loving memory: Lucille Franco

Bij mijn aankomst op Schiphol voelde ik pas hoe moe ik was vooral door alle emoties, gebroken nachten en gebrek aan rustmomenten.
Regelmatig denk ik aan de woorden van Elisabeth Kübler Ross:
"The ultimate lesson all of us have to learn is unconditional love, which includes not only others but ourselves as well.”

Op mezelf blijven passen en niet achter alle hazen aanrennen is belangrijk, ik weet dat dit een van mijn valkuilen is en heb daarom na terugkomst alle tijd voor mij genomen en 'kluizenaar' gespeeld. 
Weinig mensen zien en spreken en daardoor plaats, tijd EN mezelf weer terug vinden. 
Het leven gaat gewoon door, geen molen staat stil en intussen heb ik (voor zover mogelijk >smile< ) alles weer op een rij en mijn draai gevonden in Nederland.
Heerlijk in de tuin gewroet, letterlijk aarden en ik voel me weer mens. De agenda vult zich weer met afspraken, veel vrienden die nog willen komen voor ik weer naar Ohio vertrek op 31 mei.

Voor mij nieuwe seizoenen in Ohio, lente en zomer! Genieten van het buitenleven in tegenstelling tot de winters die ik er doorbracht. Heerlijk tuinieren en ergens in juni gaan we samen een weekje weg, waarschijnlijk naar Mohican State Park waar genoeg prachtige wandelroutes zijn. We wandelen graag en daarnaast zal er voor mij ook genoeg te fotograferen zijn, een andere hobby.
Bovenal zal het heerlijk zijn samen op vakantie te zijn, kampvuur aan, gitaren mee... wat wil een mens nog meer?

Begin augustus komen Jeff's dochter Alison, aanstaande schoonzoon Ezra en kleinzoon Alex een week logeren. Ik vind het ZO leuk om Ali na zoveel jaar weer te zien en haar twee mannen te ontmoeten.
Genoeg dus om naar uit te kijken maar eerst genieten van zoveel mooie en lieve dingen hier in Nederland.
Mijn prachtige kleindochters, Esmée en Jill en heel veel lieve vrienden
Ik voel mij oprecht een rijk en gezegend mens!

TOT BLOGS!