Na medisch april is het 'ineens' mei.

2 mei 2017 - Houten, Nederland

"Tijd heeft te maken met de ervaring dat dingen veranderen en bewegen. Eerst is er dit en dan is er dat. Voortdurend gaat de verandering van de wereld en van onszelf voort. Daarbij blijft er kennis bestaan van de voorafgaande situaties. In herinnering roepen we deze opnieuw op. De tijd kan snel of langzaam gaan, in de ervaring en het denken zijn er vele vormen van tijd."

April was voor mij geen pretje maar... 'wat mot, mot'. Op vrijdag 24 maart was ik bij Mink van der Molen, plastisch chirurg, en daar werd besloten om mij operatief van mijn Dupuytrene  af te helpen. Als ik het niet zelf hoef te doen kun je sneller aan de beurt zijn vertelde hij. Nee hoor zei ik, de AIO's zijn toch ook goed? zolang de loodgieter het maar niet doet vind ik het prima wat hem deed lachen.

zo gaan we het doen

Maar eerst was er de afspraak 8 april bij de tandarts - implantoloog welke 2 implantaten in mijn onderkaak moest zetten. Ik ben voor bijna geen enkele medische ingreep bang maar op het moment dat men zegt kaakchirurgie stijgt mijn bloeddruk en slaat de angst mij om het hart. Als kind heb ik vreselijk geleden door mijn slechte gebit  en behandelingen door 'boeren' tandartsen dat het nog steeds traumatisch voor me is, echter het kon niet anders meer. Men had mij de procedure goed uitgelegd en verteld dat 9 van de 10 mensen achteraf zeggen: het is mij 100% meegevallen! Ja ja dacht ik, het zal wel. Vrijdagochtend 7 april kreeg ik het zo Spaans benauwd dat ik dacht: ik ga mooi niet! Die tanden kan men toch voor september niet plaatsen dus ik kan net zo goed wachten. Na een half uurtje de angst toe laten riep ik mezelf tot de orde en zei: kom op Lijn, doe niet zo kinderachtig... lees nog het een en ander over de procedure (kennis is macht in deze) en wees dapper. Zo gezegd zo gedaan en mij de volgende dag vervoegd bij de praktijk. Het klonk mij als muziek in de oren toen Mak Jordi, de implantoloog,  zei: zo we gaan eerst even voor verdoven. Een brede grijns verscheen op mijn gezicht want de prikken voor in de mond zijn ZO vals, nu voelde ik er weinig van op 1 na.
Het was spannend of het zou kunnen want bij de intake liet de röntgenfoto zien dat het bot ERG dun was dus het dus van goede kwaliteit zijn om er 2 pijlers in te kunnen boren. Dat kan ik echter pas zien als ik het open heb zei Mak. Na de incisie en inspectie zei hij: we gaan het proberen en ving aan. Pijn voel je uiteraard niet maar het geluid van mijn krakende onderkaak toen hij er met een priem inprikte en later de gaten boorde, klonk mij niet als muziek in de oren. Na een uurtje zaten de pijlers erin en werden de kapjes erop geschroefd. Ik voelde mij net een IKEA bouwpakket alleen kreeg ik hier de inbussleutel niet mee. Nog even de boel aan elkaar naaien en klaar was ik. Met instructies naar huis en al snel begon de verdoving uit te werken. Echt heel erg pijnlijk vond ik het niet dus slaakte ik een zucht van verlichting. Echter, de rest van de week was geen feest en Naproxen was my new best friend. Ook mijn uiterlijk veranderde drastisch, ik weet nu uit ervaring hoe erg het is wanneer mensen STAREN! 
Maar aan alles komt een eind, ook aan deze trammelant. Na een week begonnen de eerste hechtingen op te lossen en herstelde ik in rap tempo.

                        20170409_190906         20170411_165354

Met nog een klein beetje blauw in het gezicht vervoegde ik mij op 10 april bij de volgende halte, de anesthesist op het POS. Ik vraag maar meteen wat er met je gezicht aan de hand is zei ze, anders blijf ik er naar kijken.  De gebruikelijke vragen werden gesteld die ik netjes en naar waarheid beantwoordde. Wil je gaan slapen tijdens de ingreep? vroeg ze. Ben je zot voor een hand toch zeker niet zei ik, dat kan toch met een lokaaltje? Ik had al eens een handoperatie in het SFG gehad in Rotterdam en daar verdoofden ze alleen de arm. Dat kan hoor zei ze, dan zetten we een blok d.m.v. een prik onder het sleutelbeen of in de oksel. WHUT????????? Uhmmm uhmmm... in Rotterdam doen ze het anders, daar doen ze de verdoving in het infuus en wordt er verder niets aangeprikt zei ik terwijl ik wit wegtrok.
Zo doen we het hier niet zei ze, gaf me wat papieren en zei dat ik naar de planning kon voor datum ingreep. Kan het wellicht voor 31 mei? vroeg ik aan de dame aldaar maar ze vertelde dat het erg druk was in tegenstelling tot wat Mink van der Molen had gezegd en ik zag mijn kans om met een volledig functionerende hand naar OH te vertrekken rap slinken. Nee dat lukt niet, wanneer komt u terug uit de VS? Op 28 augustus antwoordde ik. Ze keek me aan en zei: dat is wel erg lang, ik ga nog eens bellen. Er bleek toch een plekje beschikbaar op 26 april, meer dan voldoende tijd om te herstellen voor vertrek dus, ik verliet het ziekenhuis happy!

En voor je het weet is het 26 april, ik moest mij om 11 uur melden. Om 11.30 uur kwam men mij al ophalen en mocht ik het modieuze hemd aantrekken en reed men mij naar de operatieafdeling. Je hebt altijd van die grappenmakers die je dan, zonder dat je er erg in hebt, op de foto zetten.
                                            naar_de_ok

Op de voorbereiding aangekomen zag ik toch wel op tegen de plexusanesthesie en deelde mijn zorg met de verpleegkundige die het infuus kwam zetten. Wel meid, dan laat ik de anesthetist toch eerst even komen en kun je vragen wat je wil. De beste man kwam, ik heb 1 vraag en ik wil een eerlijk antwoord zei ik. Okay shoot! Doet het pijn? vroeg ik. Tja, wat is pijn antwoordde hij, dat is voor iedereen anders. (JOH!!) Het aanprikken door de huid voel je maar dat en de rest valt reuze mee. Kan ik het vergelijken met de prik die je krijgt wanneer men de slagader in de lies aanprikt voor een katheterisatie? vroeg ik voor mijn beeldvorming. Ja daar lijkt het wel wat op zei hij. Nou... gaan met die banaan zei ik, als dat alles is? Middels echografie lokaliseerde hij de plekken waar de verdoving moest komen en prikte aan (een infuusprik vind ik valser). Ik kon meekijken op het scherm en zodoende de plexus zien, reuze interessant vind ik. Aspireren maar zei hij tegen de verpleegkundige die hem behulpzaam was en ik zag wat vloeistof verschijnen. Hij schoof steeds een stukje verder op, af en toe maakte mijn arm een onvrijwillige beweging. Verder en verder ging het naaldje wat mij deed vragen: heb je er een breinaald of zo inzitten er komt geen eind aan? Zo mooi kunnen ze het uitvergroten. Klaar is kees zei hij en ik trok mijn wenkbrauwen op en zei: OH ECHT? Wel, dat stelt dan ook geen ruk voor, het gaat helemaal nergens over zei ik. Nou, spread the word antwoordde hij lachend, we doen het liever zo dan onder volledige narcose. Niet meer aan je neus krabben met die arm want je hebt er geen controle meer over en voor je het weet steek je een vinger in je oog zei hij terwijl hij wegliep naar het volgende 'slachtoffer'.
Vervolgens verscheen er een bijzonder uitziend mannetje aan mijn bed en zei: hallo! Ik ben Philip Juten en ik ga u dadelijk opereren. Hij bekeek de arm en zag dat het goed was ;) Denkelijk geef ik je na de operatie een gipsje zei hij en mijn ogen werden ze groot als kolen. Nee joh! zei ik, moet dat? Misschien kan het ook met een drukverband voor 10 dagen zei hij en ik verschoot weer. ZO LANG??? Dat meen je niet! Ik zal kijken als ik klaar ben zei hij, ik zie je zo en liep weg.

Nu ben ik al een aantal keren in een operatiekamer geweest volledig bij kennis maar zo'n vertoning als het hier was heb ik nog niet eerder meegemaakt, hilarisch. Waarschijnlijk is het zo'n verhaal: je had er bij moeten zijn maar ik vertel toch maar.
Op een bepaald hoorde Philip dat ik net een ingreep aan mijn kakement had ondergaan en vroeg waarom alles in zo'n rap tempo moest. Ik vertelde dat ik eind mei voor 3 maanden naar de VS ga en voor vertrek alles achter de rug wilde hebben. Hij wilde weten wat ik daar dan wel zo lang ging doen en toen hij mijn antwoord hoorde vroeg hij: is hij boer of zo? (ik zag Jeffrey in mijn 'zieke' geest als boer in een tuinbroek op een ranch roepende HEY Y'ALL) dus ik schoot in de lach en zei: welnee man, hoe komt je daar nu bij? (ik dacht nog: niet iedereen die in OH woont is een boer) Maar het bleek dat hij de link legde met 'Boer zoekt vrouw internationaal' waar hij zo te horen elke week naar kijkt. Wel, het hek was van de dam. Het ging van kwaad tot erger, de hele bemensing van de operatiekamer had er iets van te vinden en over te vertellen. Ineens veranderde hij abrupt van onderwerp en vroeg: draag je altijd valse nagels? (kunstnagels zou de juiste term zijn) WHUT??? Welnee man, hoe kom je daar nu weer bij? Nou ik kijk door mijn vergrootglazen op mijn bril en zie dat de duimnagel een lijmlaagje lijkt te bevatten. Samen met de vrouwelijke assistenten daar aanwezig, gaven we de man een spoedcursus met betrekking tot Shellac. De tranen liepen me werkelijk over de wangen van het lachen dus het uurtje dat de operatie duurde was zo voorbij. We zijn klaar zei Philip. Vergeet je het niet te laten zien (dat had hij me beloofd) voor je het inpakt? Oh ja... het doek ging aan de kant en ik zag een mooie zigzag in mijn hand. Ik reduceer het drukverband tot 72 uur vertelde Philip, je hand ziet er prachtig uit van binnen, vaten en zenuwen in prima staat en de streng liet zich ook makkelijk vrij prepareren dus zondagochtend mag het eraf en kun je douchen. Niet weken, geen vies werk doen, over 14 dagen de hechtingen eruit op de poli en medio juni wil ik het nog even zien. Dat kun jij best willen zei ik, maar ik melk dan koeien en mest varkenshokken uit  'bij de boer'  in de VS dus fat chance, ik kom er niet voor terug. Oh ja lachte hij dat is waar ook. We spreken dan maar af dat als je klachten hebt je contact opneemt. Op zaal aangekomen met de snelheid van het licht 1 bruine boterham naar binnen gepropt, in mijn kleren gesprongen en lekker naar huis. Het voordeel ook van de plexusanesthesie is dat je arm tot de volgende ochtend zo dood is als een dodo en je dus ook geen pijn hebt de eerste uren. Ik heb geslapen als een roos.  Ik ben nu bijna een week verder, de hechtingen bezorgen me de meeste last. Het heelt prachtig. Mijn ringvinger is nog wel doof, maar dat komt vast goed. Wat een heerlijkheid om eindelijk mijn hand weer helemaal te kunnen strekken na een jaar of 10.

              ALWEER gebutst      ZigZag

Eindelijk kan ik aan leuke dingen beginnen. Gezellig een dag bij neef op bezoek, een weekend naar België eten en feestvieren met vrienden, andere vrienden die weer hier komen logeren, winkelen in Utrecht met de meisjes en opa Herman voor Esmée's negende verjaardag op 17 mei... en natuurlijk beginnen met het verzamelen der spullen want voor ik het weet is het 31 mei.

De vakantieplannen in de VS zijn een beetje veranderd, we gaan waarschijnlijk per auto naar Minneapolis (Minnesota) op bezoek bij zoon en de 3 kleindochters die daar wonen. Saint Paul is ook de plek waar we elkaar voor het eerst hebben ontmoet in 2000. Wat het allemaal gaat brengen? We gaan het ervaren en beleven en kijken er beiden erg naar uit.

TOT BLOGS
 

Van reisblog naar fotoboek
Laat een prachtig fotoboek afdrukken van je verhalen & foto's. Al vanaf € 21,95.
reisdrukker.nl

Foto’s

2 Reacties

  1. Inai:
    2 mei 2017
    Dacht dat ik veel had meegemaakt,maar jij wint het heel veel plezier im amerika.en ik lees wel weer op face book .gr ina
  2. Elly Poot:
    8 mei 2017
    Wat een toestanden zeg, maar gelukkig is alles goed verlopen en genezen. RestBeterschap ,,liefs El,,,