Dag Verenigde Staten, hallo Nederland

Jeffrey moedigde mij, toen ik arriveerde in Ohio, aan weer piano te gaan spelen en bij gebrek aan een piano werd dit het keyboard. Er staan er 2 boven in de studio maar daar is het nu te koud dus Jeff zette er een in de woonkamer. Overdag was ik daar regelmatig achter te vinden, het was JAREN geleden dat ik speelde en dan vergeet je veel. Maar zo stukje en beetje komt er weer wat terug en toen Jeff opmerkte dat ik zo netjes recht zit achter het klavier, keek ik eens naar mijn handen tijdens het spelen en dacht aan pianojuf Ellen die zou zeggen: appeltjes... appeltjes, je houd appeltjes vast :-)) Voor Esmée had ik hard geoefend op haar favoriete muziekstuk: Canon in D van Pachelbel. Uiteindelijk heb ik dit, samen met het nummer Mr. Bojangles, opgenomen op mijn telefoon en het via Whatsapp naar haar gestuurd. (Samen met Jeff) Musiceren is, naast schrijven, mijn grootste hobby.

De laatste week van mijn verblijf stond in het teken van medische ingrepen bij Jeffrey. Hij werkte alleen maandag want dinsdag wachtte hem een onderzoek en op vrijdag een staaroperatie. Dinsdag kwam en ging, de uitslagen waren gelukkig goed en we keken uit naar 2 vrije dagen. Ik haalde vast mijn koffers uit de kelder en zocht uit wat mee moest naar Nederland en wat achter kon blijven. Het weekend wilde ik mij niet met mijn vertrek bezig houden behalve de koffers in de auto mikken. Het was erg koud, de gevoelstemperatuur lag rond -20 Celsius maar dat weerhield ons er niet van naar Clarence J Brown Reservoir te rijden om de ijsvlakte (waarin het reservoir was veranderd) en de ongerepte witte wereld te bewonderen. Ik waande mij in het Disney verhaal Frozen.

Toen we de auto de garage inreden was de vloer drijfnat van de gedooide ijs en sneeuw van de Focus en ik besloot de garagedeur even open te laten want er scheen een heerlijk zonnetje dus hopelijk droogt het dan wat op. De dranger op de deur naar de serre heeft het begeven door de vorst dus de deur staat standaard op een ruime kier. Toen ik een half uurtje na thuiskomst de serre inliep vloog er een klein vogeltje rond, een soort dat ik nog niet eerder gezien had en ik riep Jeffrey. Jeez zei hij, now what?  De tussendeur wijd opengezet maar de garage was blijkbaar te donker om in te vliegen want dat deed ze niet. Ik haalde een oude handdoek uit de kelder en ze liet zich makkelijk vangen door mij en ik liep met haar naar buiten. Heel voorzichtig haalde ik de handdoek eraf en ze bleef stil op mijn hand zitten en keek me aan. Ik deed net of ik verstand had van anatomie der vogels en wiebelde wat aan de pootjes en vleugeltjes om te kijken of alles het nog deed. Jeff was intussen naar binnen gelopen om de camera te halen en nam een aantal foto's. Als je er klaar voor bent zei ik tegen de moeraswinterkoning, want dat was het, ga je maar. Na nog eens 15 seconden tilde ik mijn hand wat omhoog en dat was voor haar blijkbaar het teken om te vertrekken. Ik was er helemaal stil van, wat een bijzondere ervaring en ontmoeting. Jeffrey zei: ze keek je aan alsof ze luisterde naar je en begreep wat je zei. Laten we de garagedeur en tussendeur open laten zei ik want je hebt grote kans dat het mannetje ook naar binnen is gevlogen. Een kwartier later ging ik in de serre kijken en ja hoor, daar was manlief. Meneer liet zich een stuk minder makkelijk vangen maar legde het uiteindelijk toch af tegen de onvermijdelijke handdoek. Hetzelfde ritueel, naar buiten.. handdoek eraf en foetsie was hij.

Op donderdag gaat Jeffrey altijd met zijn vader eten en dad belde 's middags al vroeg op om te vragen of Chester, een bijnaam die hij mij gaf omdat ik zo mank liep bij aankomst en hij blijft me zo noemen, ook mee wilde. Chester deed dat want ik had gezegd dat er zondagochtend geen send off zou zijn in verband met Jeff's operatie. 

Vrijdag moest Jeffrey om 5.30 uur in het ziekenhuis in Urbana zijn dus het was vroeg dag. Daar aangekomen werd mocht hij een mooie jurk aan, petje op en de voorbereiding kwam op gang. Toen hij 45 minuten later terug kwam in het kamertje waar ik op hem wachtte had ik met hem te doen. Hij zag zo wit als een doek en vertelde dat het block, de verdoving van het oog, uitgewerkt was voor de oogarts klaar was. Het was 5 minuten vreselijk pijnlijk geweest. Wil je iets drinken vroeg de verpleegkundige maar hij wilde niets. Na 10 minuten vroeg hij haar: wanneer kan ik het pand verlaten? Je zult eerst iets gegeten of gedronken moeten hebben voor we je vrij kunnen laten. Dan maar een beker thee want ik wil hier weg zei hij en ik knipoogde naar de verpleegkundige. Ik hielp hem met aankleden, je mag niet bukken, en zei gekscherend: het is maar goed dat ik veel ervaring heb met mannetjes in de kleren hijsen, hij lachte als een boer die kiespijn heeft. Aansluitend hadden we (in het gebouw ernaast) een afspraak met de oogarts die opnieuw keek, ik moest meekijken en hij instrueerde mij met betrekking tot het toedienen van de oogdruppels. Thuis gekomen heb ik de patiënt lekker met een dekentje op de bank gelegd met de instructie doet u het andere oog ook maar een poosje dicht. 

De volgende dag voelde het oog oncomfortabel, alsof er een zandkorrel inzit, maar niet pijnlijk meer wat goed uitkwam want we hadden het plan opgevat om uit eten te gaan en Jeff wilde dat vroeg in de middag doen teneinde wachttijden te voorkomen. Na het heerlijke ontbijt, wat hij ondanks zijn verwonding voor me wilde maken, sloegen we de lunch over en vervoegden wij ons rond 4.15 PM bij Olive Garden en hadden direct een tafeltje. Maar beginnen met een goed glas wijn (it's 5 o'clock somewhere dacht ik) en Jeffrey nam een kopje thee, Als voorgerecht kozen we de home salad, Jeff bestelde als hoofdmenu de Rigatoni met Italiaanse worst en pesto saus en ik had trek in vis dus ging voor Salmon Piccata. Mijn bord zag er uit als een kunstwerk en het smaakte ook zo. Alle smaken, het zoutje... bittertje... zuurtje.. netjes in balans, de broccoli werd vervangen door gegrilde zucchini want als ik iets niet echt lekker vindt (naast tuinbonen) is het broccoli op die manier 'gekookt' (lees uit het water gehaald en op een bord gelegd). Toen ik Jeffrey's bord bekeek werd ik daar allerminst vrolijk van en was blij dat ik niet echt een pastaliefhebber ben. Op een groot diep bord lag de Rigatoni te drijven in een groene waterig uitziende pesto saus en daar bovenop lagen 2 stukken worst. Het was een presentatie van niets maar de smaak was overheerlijk werd me verteld en ik nam het voor kennisgeving aan, proeven hoefde niet. Good for you dacht ik maar het oog wil ook wat vind je niet? ;)
Het restaurant binnen gaan was makkelijk maar toen wij de maaltijd achter de knopen hadden, hadden nagetafeld en het pand wilden verlaten, moesten we ons best doen om de uitgang te bereiken. De wachttijd was inmiddels opgelopen tot anderhalf uur en ik bedankte mijn lief met een knuffel voor de beslissing om vroeg te gaan. Thuis aangekomen richtte ik de thuisbioscoop in. 

Twee recliners dichter bij de tv (voor het blinde vinkje), een heerlijk geurend houtvuur en de gehuurde film Dunkirk waar we beiden nieuwsgierig naar waren. Wel, die viel ons tegen, gezien alle ophef hadden we er meer van verwacht. Ik zette het meubilair weer op de oorspronkelijke plaats en na wat gemusiceerd te hebben was het INEENS 1:00 PM en tijd om naar de Vierhoekstraat te vertrekken. 

Mijn vlucht vanuit Dayton vertrok om 3:47 PM dus we hadden de tijd om uitgebreid te ontbijten en te koffieleuten. BAH zei ik, vanaf morgen moet alles weer telefonisch in plaats dat we aan dezelfde keukentafel zitten. Na een ochtend rondhangen, samen stil zijn en tegen het vertrek opzien zijn we om 2 uur in de auto gestapt richting vliegveld. Daar aangekomen de koffer en mezelf ingecheckt, een alleraardigste jongeman was mij van dienst en ik vroeg hem: zit de vlucht naar Amsterdam vol? Nee hoor zei hij, wilt u uw stoel ruilen? Nou zei ik, heb je misschien nog een rijtje van 3 waar nog niemand zit, dan kan ik een poosje slapen. GEREGELD! Na een dikke knuffel, it has to be short and sweet hadden we afgesproken, door de beveiliging, ik ben pre check dus dat gaat snel. Weer zag ik Ohio onder mij vandaan verdwijnen. De vlucht naar Philadelphia verliep vlotjes, we vlogen over het stadion heen waar later die avond een van de kwalificatiewedstrijden (American Football) voor de Super bowl gespeeld zou worden, de lichten waren aan en daarom viel het stadion op.

In Philadelphia moest ik van terminal F naar de International terminal A, dat is een klein half uurtje lopen. Uiteraard beschikt men over een shuttlebus maar aangezien ik wist dat je buitenom kon lopen koos ik uiteraard daarvoor, een half uurtje in de frisse lucht en wat beweging voor de lange zit begon. Heerlijk een half uurtje frisse lucht gehapt en de temperatuur in Philly was aangenaam. Hup, door de beveiliging en uiteraard.... je voelt hem al aankomen ik werd weer helemaal gefouilleerd, blijkbaar had ik de foute reiskleren uitgekozen. Ook moest mijn trolley koffer open, het Jenga spelletje dat er voor Esmée in zat leek verdacht. Niets te vrezen, niets aan de hand dus op naar de gate. De drie uur durende layover was eigenlijk vrij snel om, Jeffrey en ik hebben nog 'even' gebeld en ik vond een Dunkin Donuts dus nuttigde een overheerlijk cappuccino. Het boarden liet op zich wachten, er mistten nog 2 crewleden. Toen ik dat Jeffrey vertelde zei hij: thats it! mijn volgende baan is er een bij American Airlines, zij hanteren blijkbaar geen werkschema. In het vliegtuig waren nog een aantal rijtjes vrij en dan zie je de mensen ineens alle kanten op haasten om ook zo'n rijtje te bemachtigen, het leek wel stoelendans. Ik was blij dat ik mijn plek al aan de desk bemachtigd had. Een half uurtje later dan gepland de lucht in en de volgende en laatste stop Amsterdam. Nadat men eten en drinken had geserveerd, ging ik over mijn zijkant met een deken en de riem daarover vast zodat men mij niet hoefde te wekken in geval van. En geslapen heb ik, ik deed de luiken open en kon nog net een kop thee bemachtigen, het ontbijt was al geweest. Dat is lekker, nog maar een uurtje naar Amsterdam.

Het tuig landde op tijd en ik vervoegde mij naar bagageband 15 waar de koffers binnen zouden lopen. Ik zag koffers, veel koffers.... veel paarse koffers ook maar niet die van mij. Toen het scherm liet zien: alle bagage gelost ben ik maar naar de desk van AA gelopen. Mijn koffer is er niet vertelde ik de dame en gaf haar mijn bagage tag. Dat klopt zei ze, de koffer is in Philadelphia blijven staan. Ja en nu? Ik ga een rapport opmaken, u krijgt daar per mail een kopie van en we zullen de koffer zo snel mogelijk op uw huisadres afleveren. Nou, dat was mooi kl***n!
Ik had weinig uit te pakken uiteraard toen ik thuis kwam en telde mijn zegeningen voor 2 sets schoon ondergoed, 2 paar sokken en mijn medicijnen wat standaard in mijn handbagage zit.  Voor ik het wist was het 14.45 uur en stormden de kleinhommels naar binnen roepend: OMA!!!! WE HEBBEN JE GEMIST en ik had 2 meisjes voor de rest van de middag op schoot, heerlijk.

Ondanks het feit dat ik 4 uur geslapen had in het vliegtuig was ik toch best moe en besloot mijn ogen een uurtje dicht te doen. Trek had ik eigenlijk niet dus ik heb als avondmaaltijd brood gegeten. In mijn trolley zaten namelijk ook de Everything Bagels die ik bij Panera had gekocht en die heerlijk smaken met Nederlandse kaas.
Om 21.00 uur sharp belde Jeffrey en na een kort gesprek besloot ik voor de hele nacht te gaan en ik heb uitstekend geslapen en was dinsdagmorgen weer helemaal op schema. Om 7.30 uur ramen lappen, gordijnen wassen, zuigen en dweilen... het kan maar schoon zijn.

Om 9.00 uur American Airlines gebeld om te vragen hoe het met de koffer stond, er gaan veel vluchten van Philadelphia naar Amsterdam maar de dame vertelde mij dat de koffer pas woensdag zou worden bezorgd. Dan wordt het nu allemaal wel een beetje penibel met de voorraad zei ik. U mag alle benodigdheden aanschaffen op onze kosten zei de dame. Kleding, schoenen, toiletartikelen....
Wel, met Herman even naar de stad om wat benodigdheden aan te schaffen en ik vond 87 € meer dan genoeg, je hoeft er ook geen misbruik van te maken nietwaar?
Ik was net thuis toen mijn telefoon ging en ik Swissport (de bagage handler) aan de lijn had. Uw koffer is onderweg naar Nederland, wilt u hem tussen 16.00 en 18.00 uur of tussen 20.00 en 24.00 uur ontvangen? Om 18.15 uur werd mijn koffer netjes in de gang gezet en kon het feest van uitpakken beginnen. 

Jeffrey komt naar Nederland aankomende lente om 'mijn troop' te ontmoeten en 10 dagen genieten van samenzijn. Een dag naar Brugge, 2 dagen naar Parijs... ik geniet ZO van de voorpret en planning en van de wetenschap dat het 'maar' twee maanden duurt i.p.v. drie voordat we elkaar zien. Hij was eerder in Nederland, in 2005, dus het is niet voor het eerst. Twee dagen, samen met broer Marc, en al wat ze zagen was Delft (waar ik in die tijd woonde)

Visum nieuws is er nog steeds niet, de government shut downs helpen niet. Weliswaar is deze tijdelijk opgelost maar begin februari wordt alles en iedereen zeer waarschijnlijk opnieuw naar huis gestuurd en de papieren blijven liggen. Ik heb er alle vertrouwen in dat we met een reden moeten wachten want het is, in onze relatie, nog niet anders geweest. Positieve energie kunnen we altijd gebruiken dus by all means... houdt ons in gedachten.

TOT BLOGS