In de achteruitkijkspiegel

En ja, dan is het 'ineens' 22 oktober en nog maar 2 nachtjes slapen.

De laatste twee weken in Nederland waren allemachtig prachtig. Lieve vrienden en familieleden die nog tot ziens kwamen zeggen en ik heb een aantal bezoeken afgelegd.
Ik ben dankbaar voor het vertrouwen dat men in mij stelt door mij deelgenoot te maken van soms hele bijzondere dingen die in het leven spelen of hebben gespeeld.
Toen ik na een van die bezoeken naar Houten reed bedacht ik mij: dit ga ik missen zoals zoveel dingen. Er komt echter iets prachtigs voor terug en het meest belangrijke daarvan is: mijn innerlijke rust en vrede (die ik nu even kwijt ben) en uiteraard het gevoel op mijn plaats en thuis te zijn. 

Zaterdag 7 oktober was het Dutch Connection weekend.

Een aantal 'gekke' Nederlanders en Belgen die 2 x per jaar samenkomen en genieten van goede spijzen, drank en elkaars gezelschap. Na mijn 'speech' kreeg ik het toch te kwaad, ik zat heel even in een emotional rollercoaster. 
Lieve Dutch Connection leden: dank jullie wel voor al het moois dat we deelden in de afgelopen jaren, volgende keer breng ik een Amerikaan mee want ook hier zeg ik so long en niet goodbye.

Vorige week zondag heb ik de middag met Esmée en Jill in het bos doorgebracht. Het was prachtig weer en paddenstoelen blijven fascinerend. De meisjes hadden allebei hun mobiel mee en konden er foto's van maken. Heel behoedzaam liepen ze van het pad af, erop bedacht dat ze niet per ongeluk op paddenstoelen trapten want we zagen helaas veel vliegenzwammen waarvan de hoed de steel had verlaten.
Als afsluiter hebben we in het pannenkoekenhuis heerlijk gegeten. Toen we aan tafel zaten vroeg Esmée: oma? Ja Esmée? Hoe kan het eigenlijk dat jij verliefd wordt op iemand die helemaal in Amerika woont? Oma glimlachte en vertelde Esmée dat we al 17 jaren beste vriendjes zijn en dat dan soms van het een het ander komt. Tevreden blijkbaar met het antwoord zei Esmée: oké en ging zich met Jill in de speeltuin bemoeien.

Toen ik 's avonds rozig en slaperig van de frisse boslucht in bed lag en ik de dag nog eens aan mij voorbij liet gaan kwam ik opnieuw tot het besef hoe bijzonder mijn leven is verlopen de laatste 17 jaren... VEEL moois maar ook (innerlijke) strijd, pijn en diep verdriet waren mijn deel. Al die belevenissen en lessen hebben mij gemaakt tot de mens die ik ben geworden en ik ben blij met mij. Voor mij is het meest belangrijke: mijn eigen beste vriend zijn en het 24/7 met mezelf uit kunnen houden.

Woensdag 17 oktober heb ik een tripje naar Gelderland gemaakt.
Heerlijke koffie en lunch in Beek en terug via Lochem naar Houten.
Lieve Rein, dank je wel voor de HELE bijzondere ochtend!

Dan had ik donderdagochtend nog  het onverwachte 'genoegen' dat de huisarts mijn voet moest openleggen. Ik liep al sinds mei mank, ik dacht een likdoorn waarvoor ik naar de pedicure was geweest maar zonder resultaat. Bij terugkomst in augustus is er een foto en een echo van gemaakt maar niemand kon er chocolade van maken. Zal ik het er maar uithalen vroeg de plaatsvervangend arts mij? Welja joh, doe eens gek want zo is het ook niets. Het lokaaltje dat hij erin spoot deed mij bijna een hoek uit de behandeltafel vreten... crisis wat een shot was dat. Na ongeveer 15 minuten snijden en lepelen was ik ervan verlost. Drukverband erop tot 's avonds en het 's nachts lekker 'aan de lucht' laten drogen en de volgende ochtend de douchekop erop... lekker spoelen. Het geneest voorspoedig en hopelijk kan ik dinsdagavond bij aankomst in Dayton in armen rennen in plaats van hinken.

Vrijdagavond kwam dierbare vrind Toon met zijn Wilma en hoe zij met katten praat is op z'n minst bijzonder te noemen :-) Dank dat jullie er waren!

Ook mijn grote kleine vriendin Ikkemai heb ik weer terug gezien en wat is ze groot geworden.
Jeffrey en ik kregen van neef Michiel en Rebecca een bijzonder cadeautje.  Zodra ik in Springfield ben en het ding op de plaats is waar het hoort zal ik het showen.
We kunnen iedereen op Nederlandse wijze laten weten dat men welkom is The Diffendal Residence, het zal in de buurt veel wenkbrauwen doen rijzen!

En nu.... de koffer is bijna helemaal ingepakt zodat ik vast kan wegen en eventueel nog wat toevoegen of eruit halen (het zal het laatste zijn vrees ik). De 23 kilo is niet veel als je alleen al 4,5 kilo kaas hebt.
Een laatste was draait zodat het morgen schoon de koffer in kan. Ik loop maandag wel in (een voor mij)  'gekke' kledingcombinatie.
Ik mag dinsdag weer gaan voor drie bijzondere maanden waarin alles anders zal zijn dan het ooit was.

Op 22 januari kom ik weer terug en hopelijk is de papierwinkel dan een eindje in de goede richting opgeschoven zodat ik medio maart met een enkeltje kan vertrekken.

TOT BLOGS